Οι μουσικές σταμάτησαν.
Οι οργανοπαίχτες άφησαν τα όργανά τους κι έφυγαν.
Άλλοι από 'δω κι άλλοι από 'κει.
Χωρίς να κοιταχτούν.
Οι διασκεδάζοντες εξαφανίστηκαν σαν κυνηγημένοι.
Τα φώτα σβήσανε.
Το πανηγύρι τέλειωσε.
Κι εγώ έμεινα μέσα στο σκοτάδι.
Για να θυμάμαι τους ήχους.
Να βλέπω τις σκιές να κινούνται.
Να διαβάζω τις πολύχρωμες επιγραφές.
Και να σκέφτομαι ότι τα πάντα είναι στιγμές.
Στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν.
Παρά μόνο στη θύμηση.
Μια ζωή από στιγμές.
Κι εμείς ανάμεσά τους, σαν κόκκοι άμμου στο άπειρο.
Από τις "ποιητικές σκέψεις" της Μαργαρίτας Σ. Γριμάνη.
20 σχόλια:
brainstorming ...
άρα αυτό: Τhe carnival is over - Dead can dance
http://www.youtube.com/watch?v=LtNFQ7RJbaQ
το ποίημα στο τέλος μου δίνει την αίσθηση πως οι στιγμές είναι στατικές και εμείς ως άμμος κινούμαστε ανάμεσά τους αλλά μερικές φορές συμβαίνει το αντίθετο
καλή εβδομάδα (έστω κι αν δεν είναι δευτέρα!)
Καλημέρα και καλή εβδομάδα nikos m.
The carnival is over...
Ναι... τόσο έτσι που θα μπορούσε να είναι μέρος του post.
Τις στιγμές που συμβαίνει το αντίθετο σκέψου ότι εμείς γινόμαστε μέρος της στιγμής και οι στιγμές που σαν κόκκοι άμμου περνούν ανάμεσά μας είναι η θύμηση...
Σε μια επόμενη θύμηση αυτό θα υπάρχει σαν εικόνα, σα στιγμή που σαν κόκκος άμμου θα περάσει ξανά ανάμεσά μας...
Πολύ σωστή παρατήρηση...
Σ' ευχαριστώ.
όλο αυτό τελικά μοιάζει με παιχνίδι με καθρέπτες
όπου τελικά χάνεις μάσα στους αντικατοπτρισμούς (θύμησης, στιγμής, παρατηρητή και πρωταγωνιστή) το αρχικό πρώτο είδωλο
ίσως όλα να κινούνται-τίποτα αν μην είναι πραγματικά σταθερό
αλλά μου άρεσε αυτό που είπες- ότι γινόμαστε μέρος της στιγμής,
δηλαδή (να τολμήσω να πω) αθάνατοι, έστω και στιγμιαία :)
να είσαι καλά
ps. μπορείς να με λες απλά Νίκο και όχι Nikos M. :p
άλλωστε έτσι με λένε
...αθάνατοι στη θύμηση μέσα από καθεμία από τις στιγμές μας.
Ωραία προσέγγιση...
Τότε για να πεθάνουμε, θα πρέπει να πεθάνει πρώτα κάθε τι μας φέρνει στη θύμηση διαφόρων πρωταγωνιστών. Να στερέψουν οι κόκκοι άμμου στους οποίους έχουμε κατακερματιστεί...
Κι όμως... κάπου πάντα θα υπάρχουν... έστω καταπλακωμένοι από κόκκους πιο φρέσκιας άμμου...
Κράτα τις στιγμές όσες από αυτές μπορείς για όσο περισσότερο μπορείς...
καλό απόγευμα.
Τρομαξα από αυτό το επιβλητικό The end!
Άραγε, με πόση σιγουριά και βεβαιότητα μπαίνει έτσι, τόσο τρομακτικό, και λυπηρό συνάμα?
Καλώς επέστρεψες...
οι στιγμές μπορεί να μην ξαναγυρίζουν αλλά πάντα υπάρχουν μέσα μας και μας ορίζουν. ευχή και κατάρα αυτός ο κύκλος.
δεν ξεχνάς, μπορείς όμως να προσπερνάς.
υγ. μόνο σε μένα θυμίζεις τον βέρτη στην καινούργια φωτό;
Μα το σύνολο της ζωής μας αποτελείτε από στιγμές
Μια καλή φίλη έγραψε ότι είμαστε βράχοι, που τους χτυπάνε κύματα και γίνονται κόκκοι άμμου …
Η στιγμή για μένα είναι το κέντρο, αφού παρελθόν, παρόν και μέλλον εξαρτάτε από αυτήν
Καλό βράδυ
@mahler76
Τις κρατάω mahler. Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Οι πραγματικά σημαντικές στιγμές μένουν πάντα αλώβητες στο χρόνο...
@sloboda
Αν το παρατηρήσεις καλά, θα δεις ξεθωριάσματα που υποβιβάζουν την κομπορρημοσύνη του...
Σημασία άραγε τι έχει; Πόσο επιβλητικό είναι ένα τέλος, πόσο αναγκαίο, πόσο επιθυμητό, πόσο αναπόφευκτο;
Ίσως η επιβλητικότητα αυτή να κρύβει την αδυναμία της επιθυμητής εν προκειμένω αντίστασης στο επερχόμενο τέλος...
Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνεις...
Καλώς σε βρίσκω!
Κόκκοι άμμου...Με φώναξε κανείς? :P
Το βασικό είναι να καταφέρνεις να ζεις τις στιγμές, εξάλλου όλη η ζωή μας θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ένα σύνολο στιγμών.
Τι κι αν αυτό το πανηγύρι τελείωσε, πάντα θα ακολουθήσει ένα επόμενο!
@tovene592
...ξαναγυρίζουν στη θύμηση. Πολύ σωστά. Ευχή και κατάρα, επίσης συμφωνώ.
Όσο για το ps... ελπίζω ναι!!
:-)
@απατεώνες
Η καλή φίλη πρώτα! Στο ισσοροπημένο περιβάλλον θα δει κανείς και το βράχο και την άμμο... Μέρος του βράχου θα σπάσει, θα αλλάξει με το κύμα, θα θρυμματιστεί.
Νομίζω ότι ο προβληματισμός μοιάζει λίγο με του nikou m. που ήθελε σταθερούς εμάς και κόκκους άμμου τις στιγμές. Εγώ νομίζω ότι είναι θέμα σύλληψης κάθε φορά.
Άλλωστε και η σύλληψη της ποιήτριας, σε μια στιγμή έγινε ;-)
Τη στιγμιαία σκέψη της μας καταγράφει, υποθέτω...
Εσύ τώρα! Στιγμή - κέντρο και ζωή από στιγμές, λες... Με το δεύτερο συμφωνώ το δίχως άλλο! Και η ποιήτρια άλλωστε... Τώρα, αν η στιγμή είναι ένα κέντρο και το σύνολο της ζωής μας είναι στιγμές, τότε η ζωή μας είναι μια γραμμή. Από αλλεπάλληλα κέντρα. Και οι ζωές των άλλων διπλανές, μπλεγμένες σα σε κουβάρι, γραμμές... Κάπως έτσι;
Δεν ακούγεται άσχημη σύλληψη... Αντιθέτως...
@hourglass
Καλώς τον!! Καλόοοο! Σε φωνάξαμε, ναι :-)
Επιτέλους ελάφρυνε κάποιος το κλίμα του στοχασμού.
...για να το ξαναβαρύνω αμέσως τώρα! :p
Κόκκοι άμμου και πολλά, αλλεπάλληλα πανηγύρια, λοιπόν...
Όμως... ακόμα κι αν τα φώτα από ένα προηγούμενο πανηγύρι έσβησαν, η θύμηση θα φροντίζει πάντα να τα ανάβει ξανά... και ξανά... και ξανά...
@brainwaves καλημέρα! καταλαβαίνω τι εννοείς!απλά δεν έχω περισσότερα λόγια ..φιλιά..
...το ξέρω sloboda...
φιλιά
@tovene:Κι ομως ισως πρεπει να σταματησουμε να κοιταμε στο παρελθον για αυτο που ειμαστε.Οι πραξεις μας εγιναν τοτε και τωρα πρεπει απλα να ζουμε χωρις να περιοριζουμε τη δραση μας σε σχεση με το παρελθον.Απλα ζησε...
Καλως σε βρηκα brainwaves!
Καλωσήρθες elementstv!
Μόλις γύρισα.
Μόλις ανάρτησα ένα ποστ γεμάτο στιγμές.
Και μόλις διάβασα το δικό σας...
Καλώς σας ξαναβρίσκω φίλε μου.
Καλωσόρισες καλέ μας κατάσκοπε!!
Καλό χειμώνα να πούμε από τώρα ή είναι νωρίς;! Νομίζω πως είναι νωρίς ;-)
Καλή επιστροφή και καλό blogging!!
Θα διαβάσω τις στιγμές σας το δίχως άλλο...
to be continued...
άλλωστε αν κάθε τέλος σηματοδοτεί μια αρχή και αφού την κάθε στιγμή διαδέχεται μια επόμενη, τότε τέλος δεν πρέπει να υπάρχει.
...το κάθε τέλος σηματοδοτεί την αρχή της επόμενης στιγμής. Και η κάθε αρχή το τέλος της προηγούμενης...
Συμβολικά και μόνο... υπάρχουν άπειρες αρχές και άπειρα τέλη...
Δημοσίευση σχολίου