Κυριακή, Νοεμβρίου 23, 2008

The Roots... by Toymaker.

  

Η φύση θα πάρει την εκδίκησή της. Και θα είναι ματωμένη.

Μας έδωσε ζωή... Τώρα, θα την πάρει πίσω...

      507373650_489ef99f57 copy

  

Εκείνη τη μέρα υπήρχε μια περίεργη αίσθηση στον αέρα…

Η Έλενα καθόταν στην αυλή του νέου σπιτιού της… Είχαν μόλις μετακομίσει με το σύζυγο της και αυτό που της άρεσε πιο πολύ ήταν ο κήπος… Πάντα ήθελε ένα σπίτι με κήπο… Καθόταν κάθε απόγευμα στον κήπο για να πιει τον καφέ της, ενώ την ίδια στιγμή ο μικρός, μόλις τριών χρονών γιος της, έπαιζε στο γρασίδι… Ο κήπος ήταν γεμάτος τριανταφυλλιές και στη μία γωνία του υπήρχε μία Λεύκα…

Εκείνο το απόγευμα, ακόμα μια φορά έπινε τον καφέ της στον κήπο ενώ ο τρίχρονος γιος της έπαιζε στη σκιά της Λεύκας… Κάποια στιγμή η Έλενα μπήκε για ένα λεπτό μέσα στο σπίτι προκειμένου να βάλει ένα ποτήρι νερό…

Οι ρίζες της Λεύκας τότε βγήκαν από το χώμα και άρχισαν να απλώνονται γύρω από τον μπέμπη… Ο μπέμπης έκανε να τις αγγίξει… Και οι ρίζες διαπέρασαν το σώμα του και το τρύπησαν… Mπήκαν στο στόμα του… Aίμα πετάχτηκε τριγύρω… Σιγά σιγά οι ρίζες απορρόφησαν κάθε ίχνος αίματος από τον μπέμπη, τον στράγγιξαν και τράβηξαν ότι είχε μείνει από το σωματάκι του στο χώμα…

Όταν η Έλενα βγήκε στην αυλή άρχισε να ψάχνει τον μπέμπη… Πουθενά… Έβαλε τις κραυγές… Άρχισε να ψάχνει πανικόβλητη… Πλησίασε τη Λεύκα… Τότε μια ρίζα βγήκε από το χώμα και τύλιξε το πόδι της… Βγήκαν και άλλες… και την τύλιξαν μέχρι που την έσκισαν σε κομμάτια… και την τράβηξαν στο χώμα…

Την ίδια στιγμή…

Οι επιστήμονες μελετούσαν την εξαφάνιση μέσα σε λίγες ώρες των κατοίκων ενός ολόκληρου χωριού… Το Main ήταν ένα μικρό χωριό με μόλις χίλιους κατοίκους αλλά η εξαφάνιση τους ήταν αδιανόητη… Το μόνο που διαπίστωσαν αρχικά ήταν η έντονη παρουσία δέντρων και βλάστησης…

Ο Paul May, γνωστός βιολόγος είχε κληθεί μαζί με άλλους ειδικούς για να μελετήσει το περιστατικό… παρατηρούσε την ώρα εκείνη μια πορτοκαλιά… Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν οι ρίζες της… Πέρα από το μέγεθος και την έκτασή τους, οι ρίζες είχαν βγει και απλωθεί πάνω από την επιφάνεια της γης… Ξαφνικά είδε κάτι… Αν έβλεπε καλά πάνω στις ρίζες, σε κάποιο σημείο υπήρχε αίμα…

Φώναξε τους υπόλοιπους της ομάδας του και ζήτησε να σκάψουν στο σημείο εκείνο…

Αυτό που αντίκρισαν ήταν πέρα από κάθε φαντασία…

Οστά… ανθρώπινα οστά και διαμελισμένα σώματα σε προχωρημένη αποσύνθεση…όλα τυλιγμένα μέσα στις ρίζες του δέντρου…

«Θεέ μου είπε… Τους σκότωσαν τα δέντρα…»

Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του όλη η ομάδα που εργαζόταν εκεί βρέθηκε τυλιγμένη από ρίζες… που εισχωρούσαν στο σώμα τους… Ο ίδιος κατάφερε να οπισθοχωρήσει πριν τον αρπάξουν…

«Τρέφονται με το αίμα μας… Τρέφονται με μας…»

Άρχισε να τρέχει… έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο από την τσέπη… Τηλεφώνησε στη γυναίκα του… δεν απαντούσε κανείς… και ούτε θα απαντούσε… Η γυναίκα του ήταν νεκρή όπως και τα δύο παιδιά του …

Τότε κάτι τον άρπαξε από το χέρι… ήταν μια ρίζα ενός δέντρου… Και η ρίζα τράβηξε το χέρι με τόση δύναμη που το ξερίζωσε… Ο Paul έπεσε κάτω… Σε λίγο είδε ρίζες να απλώνονται σε ολόκληρο το σώμα του… Διαπέρασαν τα μάτια του και άρχισαν να τρυπούν το δέρμα του… Σε λίγο θα ήταν και αυτός νεκρός…

Σε ολόκληρο τον πλανήτη…

Ρίζες άρχισαν να καλύπτουν δρόμους, πολυκατοικίες και κτίρια… Τα δελτία ειδήσεων έκαναν λόγο για την οργή και την εκδίκηση της φύσης…

Οι ρίζες κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους…

Τα σπουδαιότερα μνημεία, δείγματα του ανθρώπινου πολιτισμού γκρεμίστηκαν ή καλύφθηκαν από αυτές…

Ρίζες που έσπαγαν τζάμια και παγίδευαν ολόκληρες οικογένειες μέχρι να τραφούν από αυτές…

Από παντού ακούγονταν ουρλιαχτά…

Σε μικρό χρονικό διάστημα οι τοίχοι των κτιρίων μετατράπηκαν σε μωσαϊκά με ρίζες, ανθρώπινα οστά, και διαμελισμένα σώματα, ενώ το αίμα έβαφε τους τοίχους κόκκινους… Όλοι προσπαθούσαν να βρεθούν μακριά από δέντρα και κάθε ίχνος βλάστησης…

Τα μόνα που δεν έπεφταν θύματα της οργής της φύσης ήταν τα ζώα…

Λίγες μέρες μετά…

Το φαινόμενο σταμάτησε… Σε ολόκληρο τον πλανήτη υπήρχαν εκατόμβες νεκρών… Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει από τους επιζήσαντες γιατί και πώς συνέβη αυτό… Πώς άρχισε και σταμάτησε έτσι ξαφνικά… Οι εναπομείναντες άνθρωποι θα άρχιζαν ξανά από την αρχή… ή έτσι τουλάχιστον νόμιζαν…

Τα ζώα που είχαν κατακλύσει πλέον τις πόλεις ελεύθερα από κλουβιά και ζωολογικούς κήπους άρχισαν να επιτίθενται σε όσους είχαν επιβιώσει… Άρχισαν να τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα… Το ανθρώπινο είδος έπρεπε να εξαφανιστεί και η στιγμή είχε φτάσει…

  

Τέλος  

  

Α Toymaker's story hosted by Brainwaves.

Στα πλαίσια του Project: "Save the Earth".

Παρασκευή, Νοεμβρίου 14, 2008

The Roots

507373650_489ef99f57 copy

  

O Toymaker έρχεται με καινούρια ιστορία, στηρίζοντας την εκστρατεία "Save the Earth" με το δικό του τρόπο... που έχουμε φοβηθεί και αγαπήσει!

Η φύση θα πάρει την εκδίκησή της. Θα προλάβει;

Δευτέρα, Νοεμβρίου 10, 2008

Πέπε: Δεν την παλεύω κάστανο!

Έλα
Ελεονώρα Ζουγανέλη

  

  

  

   Φεύγω
Stereo Mike feat. Χάρις Αλεξίου

  

  

  

  

Όλο αυτό που ποτέ
Κ. Βήτα
  
  
  
Ένας όμορφος τρόπος να σας πω για το συναίσθημά μου.
Τα δύσκολα βήματα διεγείρουν έντονα συναισθήματα...
  
Πριν έξι μήνες αν με ρωτούσες, θα σου έλεγα ότι δε θα εγκατέλειπα ποτέ την Ελλάδα για να δοκιμάσω την τύχη μου επαγγελματικά ή εκπαιδευτικά. Ως τώρα η Αθήνα με φιλοξενούσε στα όμορφα και στα δύσκολα και έχω μάθει έτσι. Αγαπώ έτσι. Τώρα...
  
Στις 4:30 σήμερα το μεσημέρι τα σπουδαία.
Είναι η ώρα που η πρώτη απογείωση θα ξεκινήσει. Η πρώτη προσγείωση θα γίνει στη Βουδαπέστη. Δε μου έφταναν οι φοβίες μου με τα αεροπλάνα, έχω και ενδιάμεσο σταθμό, βλέπεις! Επόμενη προσγείωση, Στοκχόλμη. Και μετά ποιος ξέρει τι τρόπο θα βρω για να πάω προς Βορρά... στο Sundsvall!
  
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από εκεί... παρέα!
  
  
Υγ.: Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τη συχνή ατάκα μιας καλής φίλης που περνάει ίδιες δύσκολες στιγμές με εμένα...
  

Κυριακή, Νοεμβρίου 02, 2008

Μια φορά κι έναν καιρό...

  

21a

  

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα όμορφο ξανθό αγόρι. Κι ήταν κι ο ήλιος και τα δέντρα και η θάλασσα. Κι ένα μικρό χαριτωμένο σπιτάκι κοντά στο νερό.

Το όμορφο ξανθό αγόρι, ο Πέπε, περνούσε ευχάριστες στιγμές μεγαλώνοντας. Παιχνιδίσματα με τη θάλασσα, δεξιότητες στην άμμο, ερωτοτροπίες με τον ήλιο...

Ζούσε στο μικρό σπιτάκι με τους γονείς του. Δεν είχε αδέλφια. Είχε όμως φίλους. Όλα τα παιδάκια από τα διπλανά χαριτωμένα σπιτάκια.

Οι φίλοι έτρεχαν ανάμεσα στα δέντρα, χάνονταν στην ξεγνοιασιά του παιχνιδιού. Κρυφτό, κυνηγητό, τα μέντα - μέντα, αμπάριζα, τα μήλα, κουτσό... Ατέλειωτη η ποικιλία για να μη βαριούνται ποτέ...

Οι μικροί μας ήρωες πήγαιναν και στο μεγάλο σχολείο κάθε πρωί. Εκεί, τους περίμενε πάντα χαμογελαστή η καλή τους δασκάλα. Η δασκάλα δεν έχανε το χαμόγελό της ακόμη κι όταν οι μπόμπιρες σκαρφίζονταν διάφορες σκανταλιές για να την πειράξουν.

Ο Πέπε θυμάται μια φορά που είχε κρυφτεί κάτω από την έδρα και όταν μπήκε η δασκάλα, η κυρία Αιμιλία, και έκατσε στην έδρα, της ζούληξε τη γάμπα. Εκείνη τρόμαξε, ξαφνιάστηκε. Όμως δεν τον μάλωσε. Του χάρισε μια διδακτική αυστηρή ματιά για να καταλάβει ότι δεν ήταν ευχαριστημένη από την επιχείρηση κι έπειτα, το χαμόγελο της συγχώρεσης...

Κι έτσι κυλούσαν οι μέρες. Και τα χρόνια. Κι ο Πέπε μεγάλωνε. Κι έκανε τους γονείς του περήφανους. Γιατί ήταν καλός. Σε όλα αυτά που κάθε γονείς θα ήθελαν. Βαθμοί στο σχολείο, καλοί τρόποι απέναντι στους συγγενείς και στους οικογενειακούς φίλους. Κι όλα προχωρούσαν ήρεμα και χωρίς πολλές σκέψεις.

Ο Πέπε είχε μάθει να είναι ελεύθερος. Ήταν υπεύθυνο παιδί από μικρός και οι γονείς του του το ανταπέδιδαν με την εμπιστοσύνη τους. Δεν έλεγε ψέματα, δεν έκρυβε λόγια. Μα ήξερε και από διακριτικότητα. Ήξερε ότι δε χρειάζεται όλοι να τα ξέρουν όλα για όλους. Κάποια πράγματα που μας λένε πρέπει να μπορούμε να τα κρατάμε για μας. Μέσα μας μόνο. Κι αυτό άρεσε στους περήφανους γονείς.

Μεγάλωνε ο Πέπε, μεγάλωνε... και ερωτεύτηκε. Κι έκανε τις πρώτες του κοπάνες. Και τα πρώτα του ξενύχτια. Καθόλου δεν ενοχλούσαν αυτά τους γονείς του. Χαίρονταν. Τον εμπιστεύονταν...

Ώσπου μεγάλωσε κι άλλο. Τώρα πια είχε νόημα να κρύβει λόγια. Οι γονείς έπαψαν να είναι φίλοι του. Δεν ήθελε πλέον να έχουν αυτήν την ιδιότητα. Δεν τους ενοχλούσε αυτό τους γονείς του Πέπε. Ήταν πάντα περήφανοι και ευτυχισμένοι.

Μα ο Πέπε μπορεί να είχε μάθει να είναι διακριτικός, δεν έχουν μεγαλώσει όμως όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν έχουν αποκτήσει τις ίδιες αξίες, αρχές. Κι έτσι, τα λόγια που έκρυβε ο Πέπε κάποιες φορές έφταναν στους γονείς. Άλλες φορές τους έκαναν χαρούμενους, άλλες τους προβλημάτιζαν. Όταν τα λόγια κάνουν μεγάλους κύκλους δε φτάνουν ποτέ ακέραια, όπως είχαν ξεκινήσει. Γι' αυτό να ρωτάς αυτόν που θέλεις να σου πει κι αν θέλει θα στο πει... μην ακούς από 'δω κι από 'κει... έτσι έμαθε ο Πέπε.

Μια μέρα βρήκε τη μητέρα του να κλαίει. Είχε μάθει άσχημα λόγια για το γιο της. Της χάρισε ένα χάδι κι ένα φιλί και το χαμόγελο ήρθε πάλι στα όμορφα χείλη της μαμάς.

Κι έμαθε κι άλλα κι άλλα... Κι αυτός ο κύκλος της πλάγιας πληροφόρησης ήταν μάλλον εθιστικός. Δεν της άρεσε ξαφνικά που ο Πέπε είχε γίνει άντρας και εκείνη ήταν μακριά από αυτό. Για εκείνη παρέμενε ο μικρός της Πέπε. Και έγιναν ερωτήσεις και έγινε έλεγχος και έγινε παρέμβαση. Και η εμπιστοσύνη χάθηκε. Μα η ελευθερία δεν μπορούσε πια να χαθεί. Ήταν πια απόκτημα.

Και τόσο ενοχλούσε αυτό τη μαμά του όμορφου Πέπε. Αφού του τη χάρισε, σκεφτόταν, θα μπορούσε να του την πάρει και πίσω...

Και μεγάλωνε... και αυτονομούταν. Και άνοιγε φτερά. Μικρά φτερά, μεγάλα φτερά. Δοκίμαζε, έτρεχε, έπεφτε, χτύπαγε, μάθαινε, ξανάτρεχε, ξανάπεφτε, ξαναχτύπαγε... Ποτέ δε στενοχωρήθηκε για τους κύκλους του. Δε μετάνιωσε τίποτα... Έμαθε. Μαθαίνει.

Και η μητέρα... κι ο πατέρας... κλαίνε... Μικραίνουν στα μάτια του Πέπε κι ο Πέπε μεγαλώνει στα δικά τους. Κι αυτό, αρχίζει πάλι να γίνεται όμορφο... Γιατί τώρα ο Πέπε ετοιμάζεται να πετάξει πολύ μακριά. Με φτερά τελείως δικά του. Και οι γονείς είναι πάλι περήφανοι. Αλλά τώρα, αυτήν την περηφάνια την πνίγουν τα δάκρυά τους. Ενώ τοτε, χανόταν στα πλατιά χαμόγελα.

Ποιος Πέπε δεν έχει στενοχωρήσει τους γονείς του; Ποιοι γονείς δεν έχουν γελάσει και κλάψει για τον Πέπε τους;

Και μένει ένα, για το οποίο όλοι είναι σίγουροι. Αυτό, το λένε αγάπη.

  

Υγ.: Η εκστρατεία "Save the Earth" συνεχίζεται... Μέχρι να μεγαλώσει όσο γίνεται περισσότερο η "ομπρέλα" μας.