Παρασκευή, Οκτωβρίου 17, 2008

Ας μιλήσουμε για αγάπη

  

mother_child

   

Αγάπη...

...τι όμορφη λέξη και πόσο απλή.

  

Η πρώτη φορά που χαρίζουμε απλόχερα την αγάπη μας είναι η στιγμή που γεννιόμαστε... στη μητέρα μας.

Κι εκείνη... υποχρεώνεται τόσο που μας χαρίζει τη δική της κάθε στιγμή για το υπόλοιπο της ζωής της.

Ίσως όχι πάντα με τον τρόπο που εμείς θέλουμε να τη λαμβάνουμε... αλλά σίγουρα με όλη τη δύναμη της ψυχής της.

Τόσο απλή λέξη η αγάπη. Κι όμως... νιώθω τόσο δέος στα πόδια της. Ήθελα μέρες να κάνω αυτή την ανάρτηση, όμως δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω... τι να γράψω.

Αμήχανα γράφω...

Κάπου εκεί, λίγο πριν, λίγο μετά την εφηβεία, έρχεται "η πρώτη αγάπη". Η πρώτη αγάπη που δε θα ξεχάσουμε ποτέ...

  

Έτσι ξαφνικά χωρίσαμε.
Τι απέμεινε;
Χάθηκαν τα πάντα απ' όσα ζήσαμε.
Πώς έγινε; Πώς έγινε; Τι έγινε;

Μόνος μου διαβάζω γράμματα
που έγραφες.
Έχω ακόμη τα δικά σου πράγματα
που ξέχασες. Τα ξέχασες. Με ξέχασες...

Δε σε ξέχασα ποτέ.
Δε σε μίσησα ποτέ.
Όσα χρόνια κι αν περάσανε... δε σε ξέχασα ποτέ. Ποτέ.

Γιατί ήσουν αγάπη μου η πρώτη μου αγάπη
κι η πρώτη αγάπη ποτέ δεν τελειώνει.
Τα χείλη σου μού 'καναν το πρώτο σημάδι.
Το πρώτο σημάδι ποτέ δεν παλιώνει.

Πάνω απ' τη φωτογραφία σου
έκλαψα.
Και σιγοτραγούδησα τους στίχους που
για σένα και για όσα ζήσαμε έγραψα.

Brainwaves
Για την πρώτη αγάπη. Απόσπασμα.
Αφιερωμένο στην Αντωνία. Γραμμένο για την Αντωνία. Που δεν ξεχνώ, ποτέ.

  

Μετά θα έρθουν άλλες αγάπες. Λίγες, πολλές, μία... Εξαρτάται. Και κάποια στιγμή ίσως έρθει "η αγάπη για πάντα".

Σε όλη μας τη διαδρομή, πολλές παράλληλες αγάπες μας συντροφεύουν. Φίλοι, συγγενείς, δάσκαλοι, ερεθίσματα...

  

Ένα γραμμόφωνο και πάνω του πλέει κάποιος δίσκος.
Γλυκές μελωδίες, νοσταλγικές, γεμίζουν το δωμάτιο.
Δυο ίσκιοι χορεύουν, σφιχτά αγκαλιασμένοι.
Κι έξω, η βροχή πέφτει απαλά,
συμπληρώνοντας τις νότες του τραγουδιού.

Μαργαρίτα Σ. Γριμάνη
Στιγμές αγάπης.

  

Το οξύμωρο με την αγάπη είναι ότι δεν κοστίζει κι όμως είναι πολύτιμη.

Και το παράδοξο είναι ότι, ενώ δεν κοστίζει, είναι σπάνια...

Η ιστορία δείχνει ότι πολλές φορές τιμωρείται η αγάπη... Ο Χριστός τιμωρήθηκε με την έσχατη των ποινών επειδή δίδαξε το αυτονόητο... το πιο αυθόρμητο ένστικτο της ανθρώπινης φύσης. Το ένστικτο που συχνά καταπιέζουμε γιατί δεν είναι πάντα της μόδας.

  

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.
και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία.
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται.
είτε γλώσσαι παύσονται.
είτε γνώσις καταργηθήσεται.
εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν.
όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.
ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην.
ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.
βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον.
άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.
νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα.
μείζων δε τούτων η αγάπη.

Απόστολος Παύλος.
Προς Κορινθίους Επιστολή Α'. 13ο κεφάλαιο.

  

Τα υπόλοιπα θα τα πούμε παρέα...

  

Περί αγάπης έχουν γίνει ενδιαφέρουσες συζητήσεις από τους φίλους halias, φύρδην-μίγδην, mara lisha.

Η ανάρτηση γίνεται με αφορμή το Χαμομηλάκι και τη Συλλογή "Άξιον Αγάπης".

    

89 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

ελάσσων δε τούτων...και οι θύμισες. των ανθρώπων που ξεχνούν να αγαπούν. που φοβούνται να αγαπηθούν. γιατί πάντα το μείζων δε τούτων είναι η ζωή...να μπορείς να αγαπάς και να αγαπηθείς...απλά...
http://www.youtube.com/watch?v=iPWuLSzDWnI

One of the people είπε...

Η αγαπη ειναι το πιο ωραιο πραγμα που μου συνεβη... Η αγαπη ειναι η ιδια η ζωη... Κι οσο ζω θ' αγαπω... Αλλιως δε θα ειναι ζωη αυτο. Ειναι υπεροχο αυτο το post. Με συγκινησες...

Ατίθασος ενήλικας είπε...

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό
που κρυφά τις καρδιές οδηγεί
κι όποιος το 'νιωσε το νοσταλγεί

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό
γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή
της ζωής μας και τέλος κι αρχή

Ποτέ ποτέ κανένα στόμα
δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό
που σε κάνει να λες το σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό
στο λεπτό που σου δίνει φτερά
κι είναι λύπη μαζί και χαρά

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό
γέλιο, δάκρυ, λιακάδα, βροχή
της ζωής μας και τέλος κι αρχή

Ποτέ ποτέ κανένα στόμα
δεν το 'βρε και δεν το 'πε ακόμα

Τι είν' αυτό που το λένε αγάπη
τι είν' αυτό, τι είν΄αυτό
που σε κάνει να λες το σκοπό
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ


Στίχοι: Γιάννης Φερμάνογλου

tovenito είπε...

αγάπη είναι να νικήσεις το εγώ. και να γίνει εμείς.
δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. και σίγουρα σπάνιο και ανεκτίμητο..
ο πιο γλυκός πόνος είναι αυτός. να κυνηγάς αυτή τη λέξη

wilma είπε...

Με την αγάπη μου συμβαίνει το εξής:
δεν μπορώ να την ορίσω.
απλά τη νιώθω.
και μου φτάνει.


ΥΓ Άξιο αγάπης μπορεί να είναι κι ένα καλησπέρα, έτσι... αργά μέσα στη νύχτα :)

brainwaves είπε...

@b|a|s|n\i/a

Δεν είναι δύσκολο. Αλλά είναι σπάνιο.

Δεν είναι ακριβό, αλλά είναι πολύτιμο.

Επαναλαμβάνομαι! :-)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις.

Συμφωνώ πολύ μαζί σου, Βασίλη!
Καλά λες... απλά.

Σ' ευχαριστώ για το video.

Νά 'χουμε ένα όμορφο βράδυ.

brainwaves είπε...

@one of the people

Νά 'σαι καλά για τα ωραία λόγια.

Ζωή χωρίς αγάπη... ζωή άδεια.

Ότι σου "συμβαίνει" είναι δείγμα πως είσαι άνθρωπος γεμάτος.

Έτσι εύχομαι να είσαι πάντα!

brainwaves είπε...

@απατεώνες

Ατελείωτη Χαρούλα.

Ατελείωτα τα ταξίδια μαζί σου...

Απατεώναρε, σ' ευχαριστώ για τη μουσική παρέμβαση!

Με τον καλύτερο τρόπο!!

brainwaves είπε...

@tovene592

Δεν είναι δύσκολο, επιμένω...

Είναι τόσο απλό όσο όμορφο.

Και μας γεμίζει τόσο που θέλουμε μετά κι άλλο... Κι άλλο...

Θετική ανατροφοδότηση.

Το θέμα είναι να γίνει η αρχή :-)

Καλησπέρες συνταξιδιώτη τοβένε!

brainwaves είπε...

@wilma

Αφού τη νιώθεις τι να τους κάνεις τους ορισμούς;!

Το σημαντικό τό 'χουμε!

Έχεις δίκαιο για το πόσο απλά μπορούμε να δώσουμε αγάπη.

Γι' αυτό... την καλησπέρα μου κι ένα χαμόγελο για την αγαπημένη μου Wilma!

HaLiaS είπε...

κλείνω τα μάτια.
σφίγγω τη γροθιά.
ταξίδι στα έγκατα της ψυχής.
εκεί φωλιασμένη μια σπίθα.
σιγοκαίει.
ανοίγω διάπλατα τις πύλες.
να κάνει ρεύμα.
να φυσήξει.
να φουντώσει.
να γίνει πυρκαγιά.
κι ας τα κάψει όλα.
φόβους.
εφιάλτες.
μίση.
πόνους.
δεσμά.
κι οταν έρθει η κάθαρσις ας ζήσουμε οτι μας στέρησαν.
θερμές οι καρδιές θα νικήσουν τα παγωμένα μυαλά.
ας γίνει η αγάπη οδηγός.
μόνο αυτή.

η αγάπη δεν μπορεί να μείνει θαμμένη.
Θα Αναστηθεί.
είναι σπάνια γιατί είναι πολύτιμη.
και γιατί είναι άϋλη.
και σε έναν κόσμο υλιστών...όπως ο δικός μας...ανακηρύσσεται περιττή.

πόσο φτωχοί μείναμε χωρίς αυτήν.
πόσο μικροί είμαστε.
ανθρωπάκια.

υ.γ.1: συνέχισε έτσι αμήχανα να γτάφεις.
κι αμήχανα να ζεις.
σ'ευχαριστούμε.

υ.γ.2: πολλές αγάπες. διαφορετικής φύσεως.
καθεμία μοναδική.
εκείνη η "πρώτη"....θα έρθει ποτέ? :-)

Καλό ξημέρωμα.
Καλό Σα.Κυ.

brainwaves είπε...

@halias

Έτσι μπράβο...

Άνοιξε να κάνει ρεύμα...

Να τα πάρει όλα και να τα σηκώσει! Με την καλή έννοια!!!

Τελικά είναι σπάνια γιατί είναι πολύτιμη... ή είναι πολύτιμη γιατί είναι σπάνια;
Να κάνει η μάνα!

Αν αποδεχτούμε και συνειδητοποιήσουμε τη μικρότητά μας, ίσως μας είναι πιο εύκολο να αγαπήσουμε...

Υγ. 1: Εγώ σας ευχαριστώ. Που είστε εδώ παρέα μου και μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας...

Υγ. 2: Από εκεί που δεν το περιμένεις... Να είσαι σίγουρος!
"Μην ψάχνεις την αγάπη... η αγάπη όλους τους βρίσκει..."

Καλό μας ξημέρωμα!
Καλό Σάββατο!
(...για την Κυριακή θα πούμε αύριο!)

SDRyche είπε...

Αρχικά συμφωνώ με όλους τους από πάνω. Και πιθανότατα θα σημφωνήσω και με τους περισσότερους που θα ακολουθήσουν. Αλλά να παίξω λιγάκι το δικηγόρο του διαβόλου;

Τι γίνεται με την ανεκπλήρωτη αγάπη; Τι γίνεται με τη μονόδρομη αγάπη; Με την ανικανοποίητη; Τι γίνεται με το "Σ' αγαπώ" χωρίς το "Μ' αγαπάς";

Κι αυτά αγάπες είναι. Όσο όμως κι αν σε κάνουν να αισθάνεσαι γεμάτος/η άλλο τόσο σε αδειάζουν. Όσο δυνατό/ή σε κάνουν άλλο τόσο σε αποδυναμώνουν. Από τη μία στιγμή στην άλλη. Από τα ψηλά στα χαμηλά.

Υπάρχουν άνθρωποι που παραιτήθηκαν από τη ζωή για μια τέτοια αγάπη. Που κατέληξαν σε επαγγελματική βοήθεια. Που έφτασαν στο σημείο ακόμη και να τερματίσουν τη ζωή τους. Δε γίνεται όλοι αυτοί να είναι αδύναμοι άνθρωποι. Δε γίνεται όλοι να μην "ήξεραν" να αγαπούν. Γιατί η αγάπη που ένιωθαν δεν τους προστάτεψε;

Θέλω να πιστέψω στην ανιδιοτελή αγάπη (πέραν της μητρικής που κι αυτή δεν ισχύει πάντα). Αλήθεια. Το θέλω. Το θέμα είναι αν μπορώ να πιστέψω στην ανιδιοτέλια των ανθρώπων.

Υπάρχουν αυτοί που τα δίνουν όλα χωρίς να παίρνουν τίποτα. Τους θαυμάζω. Βαθιά μέσα τους όμως δεν έχουν την επιθυμία να πάρουν κάτι; Όταν οι σκέψεις φτάσουν σε αυτό το βάθος τι θα βρουν εκτός από κάτι που τους λείπει; Κάτι μικρό αλλά τόσο σημαντικό. Κάτι που το απλά ν' αγαπάς χωρίς όρους δε θα είναι πλέον αρκετό για να το κρύψει. Και τότε; Τι γίνεται; Πόσο θα κρατήσει η ευφορία;

Αγάπη λοιπόν. Υψηλό συναίσθημα. Ζωοδόχο. Πολύτιμο. Αλλά δεν αρκεί μόνη της. Θέλει δύο παίχτες. Σαν ένα νόμισμα (αν θυμάσαι). Σαν ένα νόμισμα που το στρίβεις χωρίς να περιμένεις να φέρει ούτε κορώνα ούτε γράμματα, αλλά να πέσει και να σταθεί όρθιο. Για να έχει ουσία. Γι' αυτό είναι σπάνια.

Να το στρίψω;

HaLiaS είπε...

ας το στρίψουμε.
κι όπου βγάλει.
κι αν μας βρει, μας βρήκε.
αλλιώς?
αλλιώς ας αγαπήσουμε.
κι ας μην αγαπηθούμε.
την πρώτη φορά.
την δεύτερη?
ας την δώσουμε μωρέ πάλι....
ολόκληρη?
μα μπορεί να υπάρχει και μισή?
ημι-αγαπώ?

αγάπη είναι....
http://www.youtube.com/watch?v=_2Ikk_IBw_4

Καλήν ημέρα

brainwaves είπε...

@sdryche

Καλημέρα ξενύχτη φίλε μου!!

Πιάνεις τεράστιο κεφάλαιο.
Και σ' ευχαριστώ για την αφορμή που μας δίνεις για προβληματισμό.

Είναι οι "δύσκολες" περιπτώσεις. Αγαπάς μονόδρομα. Δίνεις και δεν παίρνεις. Σπρώχνεις, μα είναι τοίχος. Μιλάς, μα δεν ακούγεσαι.

Πληγώνεσαι.

Είσαι μόνος. Ή μόνη.

Έχω υπάρξει πολλές φορές στην κατάσταση. Τη γνωρίζω από καλή και ανάποδη μεριά.

Ξέρεις πού καταλήγω;
Ότι οι καταστάσεις αυτές είναι επίπλαστες. Δεν υπάρχουν. Εμείς τις φαντασιωνόμαστε. Εμείς τις κατασκευάζουμε λειτουργώντας αυτοκαταστροφικά.

Είναι μια δίνη από την οποία δύσκολα θα μπορέσεις να βγεις. Θα χρειαστεί να έρθουν και να σε βγάλουν. Αν προλάβουν...

Τώρα πια έχω μάθει να μη φαντασιώνομαι ουτοπίες. Οι μονόδρομοι δε γεμίζουν πια το ενδιαφέρον μου. Το σύνδρομο του γραμματοσήμου το έχω ξεπεράσει, θεωρούμαι θεραπευθείς!

Στο πρώτο σημάδι ότι μόνο εγώ δίνω ή νιώθω, αποχωρώ... Αυτοπροστατεύομαι. Όχι ως άμυνα. Απλά γιατί πια δεν εντυπωσιάζομαι.

Δόξα τω Θεώ, έχω την απαραίτητη αυτοεκτίμηση για να ξέρω ότι δικαιούμαι αμοιβαιότητα και μπορώ να την αποκτήσω. Δε βιάζομαι άλλωστε...

Η γνώμη μου στην ερώτησή σου;
Στρίψ' το!

Κι όπου βγάλει.
Αν σταθεί, στάθηκε.
Αν δε σταθεί, στρίβουμε άλλο!

brainwaves είπε...

@halias

Συμφωνώ όπως πιο πάνω φαίνεται!!

Υπέροχο τραγούδι! Αν θυμάμαι σωστά είχε νικήσει. Και δικαίως.

Νομίζω ότι συμπληρώνει με εξαιρετικό τρόπο την ανάρτηση!

Σ' ευχαριστώ εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενε συνξενύχτη!!!

Καλή μας ημέρα, πλέον!

Aggelos Spyrou είπε...

Όμορφη ανάρτηση.

Πολλές φορές ταυτίζουμε την αγάπη με τις "εμμονές".

Πρέπει να απαλλαγούμε όμως απ' τις "εμμονές" και τον εγωισμό μας για ν' αγαπήσουμε αληθινά.

Κι είναι τυχερός όποιος μπορεί να πει δίχως σκέψη "ναι, έχω αγαπηθεί πολύ στη ζωή μου".

Καλημέρα φίλε! :)

Mara Lisha είπε...

Για μένα δεν ήταν η πρώτη αγάπη αυτή που έμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο. Ούτε που την θυμάμαι. Μεγάλη γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου. Έχω την αίσθηση όμως πως δεν αγαπάς τους άλλους επειδή περιμένεις να σ’ αγαπήσουν το ίδιο. Πάντα οι μεγάλες έρωτες είναι αυτοί που αφήνουν σημάδια στην ψυχή σου γιατί είναι ανεκπλήρωτοι. Σε φιλώ

mahler76 είπε...

πολύτιμη και σπάνια πάνε μαζί. και η σχέση εδώ είναι μάλλον αμφίδρOMH.
το μόνο μάλλον σίγουρο είναι πως δεν εκβιάζεται.

Πολύ καλημέρα δόκτορ.

mahler76 είπε...

@SDRyche
Θες να ακούσεις για μονόδρομη αγάπη? Ανεκπλήρωτους έρωτες? Μην ψάχνεις αλλού είμαι ο Ιερέας αυτής της "θρησκείας". Καμένος μέχρι εκεί που δεν πάει...

aKanonisti είπε...

Εχεις... πολύ δρόμο ακόμα μικιό!!!
Αμα ακόμα θυμάσαι τόσο νοσταλγικά την πρώτη αγάπη...
Αχ θα έρθουν και άλλες... πολλές.. που θα μοιάζουν να είναι οι πρώτες.. πραγματικές...
και μετά... θα ξανάρχονται.. και θα φεύγουν...

Σε καλό δρόμο πάντως είσαι...
γιατί μωρέ είσαι τρυφερό μικιό...

Υ.Γ. "Αγαπώ το διάβασμα" παίζει??
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

PN είπε...

Μια αγαπημένη φίλη μου είπε ότι η αγάπη είναι ένα δράμα, και ακόμα αν δεν είναι από μόνη της, την κάνουμε εμείς δράμα.

Ο Sdryche έθεσε μια εξαιρετική προβληματική. Ποια είναι πιο μεγάλη αγάπη, η ολοκληρωμένη ή η ανεκπλήρωτη; Μα η ανεκπλήρωτη βέβαια!!! Δεν χωρεί αμφιβολία περί τούτου. Αυτή σε καίει, σε λιώνει, σε κάνει να κλαις και να οδύρεσαι. Δεν υπάρχει όμως καμία αμφιβολία όταν αν εκπληρωνόταν, θα έπεφτε στον ίδιο παρανομαστή με τις άλλες αργά ή γρήγορα.

Σε κάθε περίπτωση όμως αυτή η κωλο-αγάπη κάτι ωραία θα έχει για να την πατάμε τόσο πολύ και τόσο εύκολα!!!!

brainwaves είπε...

@aggelos spyrou

Φίλε μου Άγγελε...

Πραγματί, πολλές φορές η αγάπη συγχέεται με εμμονές.

Εμμονή ν' αγαπηθούμε. Εμμονή να μην είμαστε μόνοι.

Επίσης εμμονές να αγαπάμε με τον τρόπο που πιστεύουμε, που όμως δεν είναι ο τρόπος που οι άλλοι θέλουν να αγαπηθούν...

Εγωισμός και αγάπη, έννοιες ασυμβίβαστες. Για να αγαπήσεις πρέπει να σκέφτεσαι το "εμείς", όχι το "εγώ".

Έτσι όπως το λες... και που με βρίσκεις σύμφωνο... ανήκω στην κατηγορία των τυχερών. :-)

Εύχομαι μια πολύ όμορφη μέρα!

brainwaves είπε...

@mara lisha

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

Το ανεκπλήρωτο αφήνει σημάδια. Και αναμνήσεις ενίοτε.

Αλλά και το δυνατό... που εκπληρώθηκε... αλλά για κάποιο λόγο σταμάτησε... κι αυτό αφήνει σημάδια. Και σίγουρα πολλές αναμνήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι έχω σταματήσει να εντυπωσιάζομαι και να αποκτώ εμμονές από ανεκπλήρωτους έρωτες...

Τα φιλιά μου και την καλησπέρα μου!!

brainwaves είπε...

@mahler76

Καλησπερίζω τον ιερέα τον καμένο!

Σώστά λες, δεν εκβιάζεται...
Αν εκβιαζόταν δε θα ήταν αγάπη... θα ήταν ψέμα!

Συμβουλή: Μη σκέφτεσαι τις ατυχίες μοιρολατρικά. Σκέψου τις σαν διδάγματα και σαν πέρασμα σε καλύτερες μέρες.

Τα καλύτερα έρχονται, θα δεις!

brainwaves είπε...

@akanonisti

Χμ... τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν έχουν έρθει;

Αλήθεια, πόσων χρονών πιστεύεις ότι είμαι; :-)

Έχουν έρθει αρκετές αγάπες μετά την πρώτη. Και μάλιστα η πρώτη δεν ήταν η μεγαλύτερη.

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην τη θυμάμαι νοσταλγικά. Ήταν η ΠΡΩΤΗ!! Η πιο αγνή... Η πιο σκανταλιάρικη... Η πιο παράνομη... (καλά, γι' αυτό δεν παίρνω όρκο, είμαι τίγκα στην παρανομία)!!

Αγάπη για διάβασμα... χμ... έχω ακούσει πολλούς να το λένε. Ε, δεν είμαι ένας από αυτούς! Ας υπάρχει και κάτι να μην το αγαπώ!!!

Πολύ καλησπέρα σας!!!

brainwaves είπε...

@vk in athens

Στο πρώτο σκέλος διαφωνώ φίλε μου και συνιστολόγε!!
Δράμα η αγάπη δεν είναι.

Συμφωνώ στο δεύτερο σκέλος, ότι δράμα συχνά την κάνουμε!!!

Ε, γενικά έχουμε μια τάση να τα κάνουμε όλα "δράμα".

Και από την άποψη του αποτελέσματος, αλλά και από την άποψη της παρουσίασής τους! Γουστάρει η ανθρώπινη φύση "δράμα". Ψοφάει!!!

Δε θα βάλω την ανεκπλήρωτη αγάπη πάνω από την ολοκληρωμένη στα συναισθήματα που προκαλεί και σου αφήνει παρακαταθήκη. Με τίποτα σου λέω!!

Αναμφισβήτητα, τα πιο δυνατά συναισθήματα τα έχω νιώσει μέσα σε μακρόχρονες, ολοκληρωμένες σε κάθε επίπεδο, αμοιβαίες προσπάθειες.

Το συναίσθημα που προκαλεί ο ανεκπλήρωτος έρωτας σβήνει με την εμφάνιση του επόμενου έρωτα. Εύκολα! Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε 'μένα!!!

Την καλησπέρα μου vk!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!

ΑΓΑΠΗ: ανεξάντλητο θέμα... όπως και η ίδια η αγάπη

Αγάπη είναι να'χεις όλο τον ουρανό και να αγαπάς ένα αστέρι

Να'χεις όλο τον ωκεανό και ν'αγαπάς μία σταγόνα. Το "τίποτα'.... το για άλλους ασήμαντο που όμως στηρίζει την ύπαρξή σου, δίνει ζωή στην καθημερινότητά σου

Να'χεις όλο το κόσμο και ν'αγαπάς μόνο έναν:
Αυτόν ή Αυτήν!!!!


Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι το μέτρο σύγκρισης για όταν ...μας χτυπήσει την πόρτα ο ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ.

Μη μετανιώνεις για τίποτε...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εεεεπ... κι' αυτό...

Ξανά φιλι...ξανά Γλαρένιες αγκαλιές

HaLiaS είπε...

περί αγάπης ή περι έρωτος ο λόγος?
δν μπορεί να είναι το ίδιο...
δεν νομίζω να έχως κάνει τόσο λάθος.
η αγάπη δεν μπορεί να είναι ανεκπλήρωτη.
ο έρωτας μπορεί.
η αγάπη δεν μπορεί να είναι δράμα.
ο έρωτας μπορεί.
η αγάπη δεν μπορεί να σβήσει, να χαθεί, να ξεχαστεί.
ο έρωτας μπορεί.
όταν αγαπάμε αληθινά, πραγματικά, δυνατά, απλώς ΑΓΑΠΑΜΕ.
δεν συναλλασσόμαστε.

Καλην Εσπέραν.
Καλο υπόλοιπο Σαββάτου.
συνξενύχτες και συνταξιδιώτες...:)

brainwaves είπε...

@φύρδην-μίγδην

Μα όποιος μπορεί ας διαφωνήσει... δεν τα λέει πολύ ωραία η Γλαρένια μας; Ε;

Συμμερίζομαι απόλυτα την άποψή σου για τον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Όταν ο λόγος είναι περί αγάπης έρωτος, τότε όντως έτσι είναι όπως ακριβώς τα λες. Μέσα από τα "πάντα" να έχεις διαλέξει και να αγαπάς το "τίποτά" σου. Και μέσα από αυτό να ζεις κι εσύ...

Αλήθεια σου λέω, δε μετανιώνω! Ποτέ. Μαθαίνω, απλώς...

Σ' ευχαριστώ και για τις δύο αφιερώσεις! Εξαιρετικά και τα δύο... Και οι ερμηνεύτριες, βεβαίως!! Η Whitney είναι μεγάλη αγάπη!

Φιλί Γλαρένια μου!

brainwaves είπε...

@halias

Πριν προλάβω να σε διαβάσω, δες πιο πάνω τη διευκρίνισή μου!

Είναι η ταύτιση :-)

Ναι... όταν μιλάμε για ανεκπλήρωτα, για ημιτελή, για "δράματα"... τότε ο λόγος είναι περί αγάπης έρωτος.

Στο λόγο περί αγάπης αγάπης αυτά δεν υπάρχουν... Εκεί, τα ανθρώπινα πάθη αποδυναμώνονται και καταρρέουν.

Εκεί, το "εγώ" γίνεται "εμείς". Καμιά φορά και "εσύ".

Καμία συνδιαλλαγή δε χωράει όταν μιλάμε για αγάπη. Η αγάπη είναι ελεύθερη υλικών αξιών. Η αξία της εντοπίζεται σε διαστάσεις που δεν έχουν μετρήσιμες κλίμακες...

Καλό υπόλοιπο Σαββάτου συνταξιδιώτη και ταξιδευτή εκ Θεσσαλονίκης!

Από μικρό κι από τρελό είπε...

Αχ.. τι γλυκό!!!!

Ανώνυμος είπε...

Άργησες, αλλά έκανες σπουδαία ανάρτηση. Την αγάπη πρέπει να τη ζούμε to the fullest! Το στιχάκι "τα χείλη σου μού 'καναν το πρώτο σημάδι" είναι συναρπαστικό!

brainwaves είπε...

@από μικρό κι από τρελό

Χεχεχε

Τη γλύκα του νά 'χουμε :-)

Σ' ευχαριστώ!!

brainwaves είπε...

@unclescrooge

Σ' ευχαριστώ θείε!!! :-)

Χαίρομαι που σ' άρεσε το στιχάκι!

Συνυπογράφω λοιπόν... to the fullest!

Καλό μας Σάββατο, όσο μας απομένει!
...το καλό τώρα αρχίζει!!!

Antoine είπε...

Αχ, Brainwaves... αρκετά βαθύ. Κατάφερες να με συγκινήσεις. Εγώ σου είπα ότι οι γιατροί είναι και φιλόλογοι. Μου το επιβεβαιώνεις...

Δεν έχω ερωτετυτεί ποτέ. Λυπάμαι πολύ που το λέω, αλλά δε νομίζω ότι έχω ερωτευτεί. Ελπίζω σύντομα, όμως αυτό δεν το κανονίζεις...

brainwaves είπε...

@antoine

Σ' ευχαριστώ Antoine!!

Αν κρίνουμε από το δικό σου παράδειγμα, οι γιατροί έχουν σίγουρα κάτι καλλιτεχνικό να κυλάει στο αίμα τους.

Δε σ' έχουν πάρει τα χρόνια...
Σκέψου ότι τώρα ξεκινάει το καλύτερο κομμάτι της ζωής σου. Τα φοιτητικά χρόνια. Εκεί γίνονται τα ωραία!! :-)

Η ευχή για απόψε: ένας έρωτας για τον Antoine και γρήγορα :-)

hourglass είπε...

Έπιασες άτιμο θέμα αγαπητέ συνάδελφε, έχει γίνει πολύ δύσκολη η αγάπη στις μέρες μας...Και πόσο πιο δύσκολο μάλιστα να τολμήσεις να την πεις στον άνθρωπο που είναι δίπλα σου...

Όταν την κατακτήσεις όμως ξεχνάς όλες τις δυσκολίες! :)

brainwaves είπε...

@hourglass

Η αγάπη αγαπημένε συνάδελφε δεν ήταν ποτέ και δεν είναι δύσκολη...

Δύσκολοι γινόμαστε εμείς...

Της αντιστεκόμαστε χωρίς να έχω καταλάβει ακριβώς το λόγο και το κέρδος.

Ας αφεθούμε στην ανιδιοτέλειά της.
Πίστεψέ με, όλα μετά θα είναι και πιο ωραία και πιο εύκολα!!

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς :-)
Καλό υπόλοιπο Σαββατόβραδου!!

uberbastard είπε...

Για να παραφρασω τον Oscar Wilde "Love is rarely pure and never simple"
και θα συμφωνησω με τον Choderlos de Laclos oταν λεει στις "Επικινδυνες Σχεσεις": those who are most worthy of love are never made happy by it...

Nobilis είπε...

Μείζων δε τούτων η αγάπη.
Εδώ είναι το Άξιον Αγάπης σας!!

Συγχαρητήρια !!

Όλοι, όσοι αγαπούν τα παιδιά να πάρουν μέρος. Όλοι.

SDRyche είπε...

Περι αγάπης έρωτος ο λόγος.

@brainwaves
Εϊναι λοιπόν θέμα ονειρικής φαντασίας; Δημιουργίας ουτοπιών; Άγνοιας κινδύνου; Χαμηλής αυτοεκτίμησης; Γιατί ένα υψηλό και δυνατό συναίσθημα να απαιτεί τόσες πολλές απουσίες για να ευδοκιμήσει;

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι η αγάπη μπορεί να σου δώσει τα πάντα αλλά κρύβει και πολλούς κινδύνους. Είμαστε άνθρωποι ου δε γεννηθήκαμε με τη γνώση. Παθαίνουμε και μαθαίνουμε. Κάποιοι όμως δε μαθαίνουν. Χάνονται κι ο δρόμος της επιστροφής φαντάζει άγνωστος αν όχι αδύνατος. Είναι χαζοί αυτοί; Είναι βλάκες; Πρέπει να είσαι έξυπνος και δυνατός για ν' αγαπήσεις; Αλλιώς προχώρα με δικό σου ρίσκο; Γιατί πάλι άλλες τόσες προϋποθέσεις για να κάνεις κάτι τόσο αγνό και καθάριο; Για το λόγο αυτό η αγάπη πέφτει λίγο στα μάτια μου. Όχι σαν συναίσθημα αλλά (με κίνδυνο να γίνομαι κυνικός) σαν αξία που της δίνουμε.

Η ερώτηση για το νόμισμα ήταν γενική αλλά θα σου απαντήσω μιας και μου απευθύνθηκες. Εγώ (και θέλω να πιστεύω όλοι) θα το στρίψουμε. Αλλά πόσα νομίσματα μπορεί να κουβαλάει κάποιος σε μια τσέπη;

@halias
Σαφέστατα και δεν υπάρχει ημι-αγαπώ. Όπως, πιστεύω, δεν υπάρχει και ανιδιοτέλεια στην αγάπη-έρωτα.

@mahler76
Όλοι ή έστω σχεδόν όλοι δεν έχουμε "προσκυνήσει" στο "βωμό" αυτής της "θρησκείας"; Δε γίνεται. Κάποια στιγμή τα πράγματα αλλάζουν. Δεν το ξέρω, αλλά θέλω να το πιστεύω.

@vk in athens
Νομίζω ότι τελικά θα διαφωνήσω κι εγώ μαζί σου. Αν και (νομίζω) καταλαβαίνω απόλυτα κι έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Τη "δυστυχία" έχουμε μια τάση να τη μεγαλοποιούμε ενώ την "ευτυχία" έχουμε την τάση να τη συνηθίζουμε. Αν συγκρίνουμε όμως στιγμές της ολοκληρωμένης με στιγμές της ανεκπλήρωτης, θα έχουμε νικητή.

Ουφ. Μεγάλο βγήκε πάλι.
Την καλησπέρα μου!

brainwaves είπε...

@uberbastard

Love is rarely pure and never simple.
Όταν μιλάμε περί αγάπης έρωτος οφείλω να παραδεχτώ το μεγάλο ποσοστό αλήθειας της φράσης.
Όταν όμως μιλάμε για αγάπη προς τον όποιο άλληλο, την ανιδιοτελή, τότε είναι πάντα αγνή και πάντα εύκολη. Όχι; Θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Θα είχε την ίδια τιτλοφόρηση αν ήταν αλλιώς;

Τhose who are most worthy of love are never made happy by it.
Μοιάζει με νόμο του Murphy. Απαισιόδοξο το λες... Δεν ξέρω αν η πραγματικότητα επιβεβαιώνει την αλήθεια της φράσης, ωστόσο μου είναι δύσκολο το άκουσμα. Μπορεί να είμαι απλά ρομαντικός, δεν ξέρω...

Καλησπέρες!!

brainwaves είπε...

@hamomilaki ♂

Σ' ευχαριστώ χαμομηλάκι.

...και για την ευκαιρία για προβληματισμό που δίνεις στο blog σου.

...και για την πρωτοβουλία για το Άξιον Αγάπης.

...και για την αναδημοσίευση.

Συνέχισε με τέτοιες ωραίες πρωτοβουλίες.
Τα συγχαρητήρια ανήκουν σ' εσένα!

brainwaves είπε...

@sdryche

Γιατί το λες αυτό; Νομίζω ότι όλοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Η επιλογή να τα επαναλάβουμε μετά είναι δική μας και έχει να κάνει με τις αντιστάσεις που έχουμε στα πάθη μας...

Εγώ θεωρώ θεμιτή και την επιλογή να επαναλαμβάνουμε λάθη... Με τον ίδιο τρόπο που θεωρώ θεμιτό να επιλέγουμε το γεύμα με τις περισσότερες θερμίδες επειδή είναι πιο νόστιμο!

Αλλά έχουμε τη γνώση της επιλογής μας. Ε, τώρα δε θέλω να πιστέψω ότι κάποιος λειτουργεί με την άγνοια των πράξεών του, ενώ έχει πάθει και έχει μάθει... Το δις εξαμαρτείν...

Δεν είναι η αγάπη που πέφτει στα μάτια σου. Είναι το εμπορεύσιμο υποκατάστατό της. Μην τις μπρερδεύεις... Μοιάζουν εξωτερικά, αλλά...

Με τις απουσίες, πάντως, δεν είναι η αγάπη που ευδοκιμεί... Είναι ο πόθος... Είναι η επιθυμία. Για το άφταστο, το ανεκπλήρωτο. Είναι και ο εγωισμός. Η άρνηση της αποτυχίας. Καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να έχουμε όλα όσα θα θέλαμε... Καλώς νομίζω. Διαφορετικά θα γινόμασταν αχόρταγοι...

Έχουμε πολλά νομίσματα... Πάρα πολλά. Κι όταν νομίζουμε πως τέλειωσαν θα ξαναβρούμε εκεί που δεν το περιμένουμε... Όταν χαλάσουμε χοντρά, όταν ξαναφορέσουμε ένα παλιό και ξεχασμένο, αλλά ωραίο, παντελόνι, όταν κοιτάξουμε κατά τύχη κάτω από τον καναπέ...

Ο halias πάντως νομίζω ότι δε μιλούσε για την αγάπη έρωτος στο σχόλιο...

Ξέρεις τι; Δεν είναι ότι διαφωνούμε. Είναι ότι είμαι μάλλον λίγο περισσότερο οριοθετημένος.

Αλλά θα το πω με μεγαλύτερη σιγουριά όταν σχολιάσεις τα παραπάνω...

Καλό βράδυ Κυριακής φίλε μου συνξενύχτη :-)

PN είπε...

Μάλλον παρανοήθηκα. Δεν εννοώ ότι σε μια γενικότερη ανάλυση η ανεκπλήρωτη αγάπη είναι μεγαλύτερη (πως θα μπορούσε και άλλωστε; Τι είναι φέτα; 1,20...να την αφήσω;;;).

Αυτό που λέω είναι ότι "τοπικά" και μόνο η ανεκπλήρωτη αγάπη φαντάζει πιο δυνατή. Είναι πάντα αυτό το ανέφικτο που σε κάνει να τα δραματοποιείς!!!

Προφανώς και η ολοκληρωμένη και βιωμένη αγάπη είναι ανεκτίμητη από κάθε άποψη!!!

brainwaves είπε...

@vk in athens

Νομίζω ότι τώρα έβαλες τα πράγματα στη θέση τους!!

ΧαΧαΧα

PN είπε...

Χαίρομαι γιατρέ μου!!! Μην θεωρηθώ κιόλας ο βέβηλος της ολοκληρωμένης αγάπης!!!! Χαχαχαχαχα!!!!

brainwaves είπε...

@uberbastard

*άλληλο:
...προς τον όποιο άλλο ήθελα να πω.
Σημειώσατε λάθος εκ του τυπογραφείου :-)

brainwaves είπε...

@vk in athens

ΧαΧαΧαΧαΧα

Όχι, όχι. Είσαι υπέρμαχος! :-)

Βλέπω κρατάει καλά το ξενύχτι σας απόψε :-)

PN είπε...

Και να φανταστείς ότι χθες μαζεύτηκα σπίτι κατά τις 7!!!!!!

Υπέρμαχος forever!!! Αλήθεια που είναι η αγάπη και δεν τη βρίσκω...;;;;

brainwaves είπε...

@vk in athens

Λοιπόν άκου τι έπαθα χθες!!!

Γυρνάω σπίτι κατά τις 6:30 το πρωί και ακούω φωνές από τον πάνω όροφο (όπου μένουν οι γονείς μου).

Ανεβαίνω να δω τι γίνεται...

Είχανε παρέα από νωρίς το απόγευμα (πριν φύγω εγώ...) και το συνεχίζανε μέχρι το πρωί!!!

Ε, συνέχισα κι εγώ... και μας πήρε μέχρι 9:30...

Είναι αυτό που λένε... το μήλο κάτω απ' τη μηλιά θα πέσει!!!

Την αγάπη μην την ψάχνεις. Θα σε βρει μόνη της. Ε, καλά μπορεί να αργήσει λίγο... Μην είσαι κι εσύ βιαστικός!!! Ο έχων υπομονή (και ο επιμένων) θα νικήσουν στο τέλος!

Ανώνυμος είπε...

polu wraia etheses to thema tis agapis! omologw oti me sugkinises

Spy είπε...

Θέλετε και λίγη αιρετική άποψη;
"Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την Κόλαση" είχε πει ο μέγας Μπουκόφσκι.

Υ.Γ. Tovene592: Σας ευχαριστώ. Δεν είχα λόγια.

HaLiaS είπε...

....ο οποίος απέδρασε για να βρει τον παράδεισό του....και με το δάγκωμα του να "ξυπνήσει" τους ανθρώπους.

Καλήν Εσπέραν.
Καλή Εβδομάδα.

υ.γ.2: απουσίασα για 2 μερούλες και χαίρομαι που γυρνώντας είδα πως το θέμα είναι ανεξάντλητο.

υ.γ.1: αν δεν κάνω λάθος πιστεύω πως μπορεί κάποιος να είναι ερωτευμένος χωρίς πραγματικά να αγαπήσει τον 'σύντροφο' του.

brainwaves είπε...

@ανώνυμος

Νά 'σαι καλά ανώνυμε.
Σ' ευχαριστώ.

Δε θες να μας πεις και ποιος/ποια είσαι;

brainwaves είπε...

@spy

Είχε κάνει και την ανάλυση ο Μπουκόφσκι; Ή το άφησε έτσι για να ζορίζει το μυαλό μας;

Αιρετικό άκουσμα. Το μήνυμα δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αιρετικό.

Εσείς πώς το εκλαμβάνετε κύριε spy;

brainwaves είπε...

@halias

...έτσι μάλιστα! Να μια ωραία εκδοχή! Και καθόλου αιρετική.

Ο κατάσκοπος όμως θα συμφωνήσει;

Υγ. 1: Εύκολα... ο έρωτας έρχεται πρώτος. Όχι πάντα. Αλλά τις περισσότερες φορές. Και μερικές συγχέεται με τον ενθουσιασμό.

Ευκαιρία να το πω: άλλο πράγμα ο έρωτας κι άλλο ο ενθουσιασμός!!!

Υγ. 2: Η απουσία ήτο αντιληπτή αγαπητέ συνιστολόγε εκ Θεσσαλονίκης!

Το θέμα όντως αποδεικνύεται ανεξάντλητο, γι' αυτό θα του αφήσω λίγο χώρο ακόμη...
Αν και ετοιμάζω ένα project για την επόμενη ανάρτηση που μας αφορά όλους και χρειάζεται τη συμμετοχή όλων.

Υγ. 3: Είχαμε επισκέψεις εκ Θεσσαλονίκης. Και μαζί με αυτούς... ένα κουτί τρίγωνα Πανοράματος... από αυτά με το σιροπιαστό τρίγωνο...
Θεσσαλονικιέ μου... έγινε της "κολάσεως"!!! Δάγκωσε και ο σκύλος του spy!!!

Καλήν εσπέρα κι από Αθήνα!!
Καλή εβδομάδα!

b|a|s|n\i/a είπε...

για την καλή εβδομάδα...πάντα με πολύ αγάπη...;)
προσπαθώ να βρω ένα τραγούδι του ρόμπερτ ουίλιαμς (του 70 από ότι θυμάμαι) που λέει αγάπη, μας λείπει η αγάπη, τι θα γίνουμε πες μου τι θα γίνουμε πες μου αν μας λείπει η αγάπη...ή κάτι τέτοιο :)
ένα τρομερό τραγούδι που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση όταν το είχα ακούσει πιτσιρικάς...

brainwaves είπε...

@b|a|s|n\i/a

Καλησπέρα και καλή εβδομάδα και από εδώ Βασίλη!

Πάντα με πολλή αγάπη.

Αν βρεις το τραγούδι, χάρισέ το και στην παρέα, ναι; :-)

moyratos είπε...

Καμιά φορά η ΑΓΑΠΗ αργεί να ρθεί ... Και όταν έρχεται ... Δεν σου φτάνει ... Δεν την χορταίνεις ... Την θες για πάντα ... όπως την Lacta!!!

Την καλημέρα μου!!!

brainwaves είπε...

@moyratos

Τι είναι πιο σημαντικό;

Η πρώτη σου αγάπη και παντοτινή;
(Ίον αμυγδάλου)

...ή...

Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής σου;
(Lacta)

Εδώ σε θέλω!!!!!!!

Την καλημέρα μου μουράτε!

SDRyche είπε...

@brainwaves
Συμφωνώ ότι η επανάληψη ενός λάθους έχει να κάνει με τις αντιστάσεςι μας στα πάθη μας. Εύστοχο το παράδειγμα αλλά το θεωρώ "απλό". Για τα πιο "πολύπλοκα", τα μη αναστρέψιμα λάθη, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος θα το κάνει από επιλογή του. Καμιά φορά η παρόρμηση υπερβαίνει τη λογική και τότε τα πράγματα δυσκολεύουν.

Αγάπη και εμπορεύσιμο υποκατάστατο. Το θέτεις πάρα πολύ ωραία. Αλλά δε τα μπερδεύω εγώ. Αυτά μπερδεύονται μεταξύ τους. Και τελικά η αγάπη είναι που πέφτει στα μάτια μου, όσο σκληρό και ίσως ανόητο κι αν ακούγεται.

Όλα αυτά που περιγράφεις ότι ευδοκιμούν με τις απουσίες (κι ακόμα περισσότερα) είναι τελείως ανθρώπινα. Καλώς ή κακώς υπάρχουν ή
γεννιούνται ανά πάσα στιγμή σε κάθε άνθρωπο. Ενστικτωδώς. Στο βωμό της αγάπης όμως πρέπει να τους κλείνουμε την πόρτα. Μόνο έτσι θα μπορέσει να ευδοκιμήσει. Κι αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό.

Γιατρέ μου, έψαξα στην ντουλάπα, σκούπισα κάτω από τον καναπέ και τίποτα. Μήπως σας βρίσκονται ψιλά να μου χαλάσετε;

Τελικά, παρόλο που είμαι ο δικηγόρος του διαβόλου, ούτε εγώ νομίζω ότι διαφωνούμε. Περισσότερο οριοθετημένο θα χαρακτήριζα εμένα. Εσύ μάλλον είσαι ο περισσότερο συνειδητοποιημένος.

Είχες να πάρεις λοιπόν και βγήκες κι εσύ ξενύχτης. Να είστε όλοι καλά και να συνεχίσετε να περνάτε τέτοιες όμορφες βραδιές με ή χωρίς φίλους.
Την καλημέρα μου!

@vk in athens
Μετά την επεξήγηση τα πράγματα ήρθαν στη θέση τους. Οπότε σβήνω την πρώτη πρόταση του προηγούμενου σχολίου και το υπόλοιπο μένει το ίδιο. Αν μου πεις και πάλι ότι παρανόησα θ' αρχίσω να πιστεύω ότι μετά τις πέντε το πρωί το μυαλό μου θέλει, αλλά δε μπορεί να δουλέψει. ;)

brainwaves είπε...

@sdryche

Ε, αυτό δεν παίζει!!!

Τέτοια ώρα ξύπνιος;;;

Δεν την παλεύουμε νομίζω!!

Όταν η παρόρμηση υπερβαίνει τη λογική, τότε κλείνουμε τα μάτια, κάνουμε αυτό που λέει η καρδιά, και όταν έρθουν τα αποτελέσματα τα υποδεχόμαστε με την ίδια επίγνωση και σοφία. Έτσι δεν πρέπει;

Στον εγωισμό δεν είναι κακό να κλείσουμε την πόρτα. Μπροστά μας πάει. Στα πάθη πράττουμε κατά συνείδηση. Δεν είναι πάντα κακή η παρόρμηση... Και δεν είναι πάντα εμπόδιο στην αγάπη.

Έχω ψιλά. Μπορώ να σου χαλάσω. Είναι μια δουλειά που ξέρω να κάνω καλά... Γι' αυτό καμιά φορά ξεμένω εγώ... Τα έχω δώσει όλα στους άλλους. Αλλά για 'σένα αξίζει τον κόπο.

Είμαι, λένε, "καλο αυτί". Ή αφτί στη δημοτική!!!

Feel free to ask for help!!

Τις καλημέρες μου συνξενύχτη sdryche!
Σε λίγο θα εύχομαι για το δεκατιανό!

Albus Genius είπε...

Αφού όλοι είναι υπέρ είπα να γράψω μερικά λόγια του Νίτσε έτσι για αντίθεση. Δεν μπορώ την ομοιότητα, Νίτσε λοιπόν:

"Η αγάπη για έναν άνθρωπο είναι βαρβαρότητα, επειδή ασκείται σε βάρος όλων των άλλων. Παρόμοια και η αγάπη για τον Θεό"


"Δεν είναι η αγάπη τους για την ανθρωπότητα, είναι η ανικανότητα της αγάπης τους αυτή που εμποδίζει τους σημερινούς χριστιανούς να μας κάψουν.."

"Η “αγάπη για το πλησίον μας” δεν είναι λαχτάρα για νέα ιδιοκτησία;"

"Απολύμανση της αγάπης διαμέσου της εκκλησίας: ο γάμος"

Οπότε ας το συνεχίσουμε έτσι:

"Εμείς οι αμοραλιστές!
... Αυτός ο κόσμος που
μας αφορά, στον οποίο
εμείς πρέπει να φοβόμαστε και να αγαπούμε, αυτός ο σχεδόν αόρατος, μη
ακουόμενος κόσμος του λεπτού διατάζειν, του λεπτού υπακούειν, ένας
κόσμος του «σχεδόν» από κάθε άποψη, σοφιστικός, τραχύς, αγκαθερός,
τρυφερός: ναι, είναι καλά προστατευμένος απέναντι σε αδέξιους
παρατηρητές και φιλική περιέργεια! Είμαστε μπλεγμένοι σε ένα στέρεο
δίχτυ καθηκόντων και
δεν μπορούμε
να βγούμε απ' αυτό ... σ’ αυτό
είμαστε κι εμείς «άνθρωποι του καθήκοντος»! Μερικές φορές, είναι
αλήθεια, μπορεί να χορεύουμε μέσα στις «αλυσίδες» μας και ανάμεσα
στα «ξίφη» μας συχνά, είναι εξίσου αλήθεια, τρίζουμε τα δόντια μας και
δυσφορούμε ανυπόμονα με την κρυφή σκληρότητα του κλήρου μας.
Αλλά ό,τι και να κάνουμε, οι βλάκες και τα φαινόμενα είναι εναντίον
μας και λένε «αυτοί είναι άνθρωποι
δίχως
καθήκον» ... έχουμε πάντα
τρελούς και φαινόμενα εναντίον μας!
227
Εντιμότητα ... αν υποτεθεί ότι αυτή είναι δική μας αρετή, από την
οποία δεν μπορούμε να απαλλαχτούμε, εμείς τα ελεύθερα πνεύματα ...
λοιπόν, θέλουμε να δουλέψουμε πάνω
σ'
αυτήν με όλη την κακία και
την αγάπη μας και να μην κουραζόμαστε να «τελειοποιούμαστε» μέσα
στη
δική μας
αρετή, τη μόνη που μας έχει απομείνει: μακάρι η λάμψη
της να απλωθεί μια μέρα πάνω απ' αυτή τη γερασμένη κουλτούρα και τη
ζοφερή
της
σοβαρότητα
σαν
χρυσωμένο
μπλε
κοροϊδευτικό
απογευματινό φως! Και αν μολαταύτα η εντιμότητά μας κουραστεί μια
μέρα και αναστενάξει και τεντώσει τα μέλη της, και μας βρει πολύ
σκληρούς, και θελήσει να της είναι τα πράγματα πιο καλά, πιο εύκολα,
πιο τρυφερά, σαν ένα ευχάριστο ελάττωμα: ας μείνουμε
σκληροί,
εμείς
οι τελευταίοι στωικοί! Και ας στείλουμε βοήθεια στην εντιμότητά μας
οτιδήποτε διαβολικό έχουμε μέσα μας ... την αηδία μας για το
χονδροειδές και το τυχαίο, το
«nitίmur in vetίtum»
[προσβλέπουμε στο
απαγορευμένο] μας, το τυχοδιωκτικό θάρρος μας, την οξεία και
ενοχλητική περιέργειά μας, την πιο λεπτή, μεταμφιεσμένη και
πνευματική θέληση για δύναμη και υπερνίκηση του κόσμου, που
περιπλανιέται άπληστα σε όλες τις σφαίρες του μέλλοντος ... ας
τρέξουμε να βοηθήσουμε τον «Θεό» μας με όλους τους «διαβόλους» μας!

mahler76 είπε...

@Albus Genius
Na και μια "αιρετική" άποψη.

brainwaves είπε...

@albus genius

Πρώτα απ' όλα θα σε καλωσορίσω στα λημέρια μας...
Χαίρομαι που σε βλέπω και εδώ.

Έπειτα, θα σταθώ στο ότι, καθώς λες, καταγράφεις διαφορετικές απόψεις "έτσι, για αντίθεση".
Οπότε θα τα σχολιάσω σαν απόψεις και όχι σαν απόψεις σου!

Η άποψη για την αγάπη-βαρβαρότητα μου φαίνεται στενόμυαλη. Σε βάρος κανενός δεν "ασκείται". Και το ρήμα "ασκείται" μου φαίνεται εκτός προσανατολισμού. Ο Νίτσε δε μιλάει για αγάπη μάλλον, αλλά για "αγάπη" από την εμπορεύσιμη...

Για το Νίτσε η αγάπη είναι ανίκανη να κάψει. Για μένα είναι ικανή να αντισταθεί στην επιθυμία να κάψει. Η αληθινή αγάπη δε βλέπει καν τέτοια επιθυμία. Βλέπει υπομονή.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, αγάπη δε σημαίνει "είμαι ο μαλάκας που τις τρώει, ελάτε να βαρέσετε". Προφανώς και έχεις αντιστάσεις και άμυνες. Σημαίνει απλώς "είμαι απαλλαγμένος από τη διάθεση για εκδίκηση".

Λαχτάρα για νέα ιδιοκτησία. Δεν το βρίσκω "κακό" να λαχταράς κάποιον/κάποια και να θες να γίνει δικός/δική σου. Αποκτάς πρόσβαση στο άτομο και διοχετεύεις τα θετικά σου αισθήματα και τα συναισθήματά σου γενικότερα.

Καλά, το περί απολύμανσης είναι εντελώς περιπτωσιολογικό. Διαφωνώ πέρα για πέρα! Αν είναι να "απολυμανθεί" η αγάπη στο ζευγάρι θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι ο γάμος που θα επιφέρει αυτή τη συνέπεια. Αυτό το τελευταίο, πάντως, ήταν κατά του γάμου και όχι κατά της αγάπης...

Εγώ με τους "αμοραλιστές" και τους στωικούς θα συμφωνήσω στα περισσότερα. Η βασική μου διαφωνία εντοπίζεται στο πώς γίνεται αντιληπτή όλη αυτή η στάση σαν "κακή", "διαβολική". Δεν είναι. Η αμφισβήτηση, η επανάσταση, η εξέλιξη, η δίψα για κατάκτηση της γνώσης (έτσι θα παραφράσω την περιέργεια... δε νομίζω ότι εννοούσαν την περιέργεια της γειτόνισσας)... όλα αυτά δεν είναι "διαβολικά" και απέναντι στην αγάπη. Είναι συστατικά στοιχεία, ωραία στοιχεία, ενός ανήσυχου μυαλού.

Το 227 τι ήταν; Αλλαγή κεφαλαίου;
:-)

Καλή μας εσπέρα!!

brainwaves είπε...

@mahler76

Όχι και τόσο αιρετική τελικά!! Για την αγάπη τουλάχιστον...

jimanant είπε...

Έχεις πρόσκληση για blogκοπαίχνιδο.
:))

brainwaves είπε...

@jimanant

Τις 7 αλήθειες υποψιάζομαι!!!

Θα έρθω να δω :-)

Ευχαριστώ σας...

Nobilis είπε...

@Albus Genius

Μα ο Νίτσε δεν γνώρισε την αγάπη, δεν έκανε παιδί, δεν αγαπήθηκε ποτέ, μόνο μοναξιά γνώρισε και κατάθλιψη στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ακόμη και με τον φίλο του, τον δάσκαλο του, το ίνδαλμά του, τον Βάγκνερ ήρθε σε μόνιμη ρήξη.
Αγάπησε τα ζώα επειδή φοβόταν τους ανθρώπους, πέθανε κρεμασμένος στο λαιμό ενός αλόγου που το χτυπούσε ο αμαξάς.

Ανέραστος, μεταξύ οικογενειακής θρησκοληψίας και κατάθλιψης προσπάθησε να σταθεί και έφτιαξε τον υπεράνθρωπο.

Η κυρίαρχη ιδέα του Νίτσε είναι το όραμα της εξέλιξης του ανθρώπου σε υπεράνθρωπο! Στην αναζήτηση δηλαδή, της δύναμης για προσωπικό όφελος! Σ’ αυτό διαφέρει ο πλατωνικός (σωκρατικός) απλός άνθρωπος, στην αναζήτηση της αγάπης μέσω της κοινωνίας! Ο μεν Νίτσε απομονώθηκε στις Άλπεις για να φιλοσοφήσει ο δε Σωκράτης και οι άλλοι Έλληνες έζησαν και πέθαναν μες την αγορά! Ο Νίτσε αγάπησε την Ελλάδα πάρα πολύ. Κατέλαβε την έδρα της κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, και παρέδιδε διαλέξεις για την ιστορία της αρχαίας ελληνικής ποίησης και για τον Αισχύλο. Παρουσίασε ως τον μοναδικό τόπο αληθινής παιδείας την Ελλάδα και ταυτίστηκε με την ενστικτώδη διονυσιακή φύση του ανθρώπου αλλά ακόμα και ως θαυμαστής του Αισχύλου και γενικά της τραγωδίας δεν τον άκουσε όταν στον Προμηθέα Δεσμώτη δήλωνε ότι υπάρχει κάτι που νικάει την δύναμη, την εξουσία κι αυτό είναι η αγάπη! Πράγμα που οι σωκρατικοί με την καθολικότητα του νου είχαν συλλάβει εξ αρχής! Από εδώ και η θυσία του Σωκράτη, και του Χριστού του Εσταυρωμένου, που χρησιμοποιεί σαν υπογραφή στις επιστολές του. Άλλοτε Εσταυρωμένος και άλλοτε Διόνυσος.

Πάντως ο Ζαρατούστρας, το καλύτερο έργο του, είναι η υπέρβαση του ανθρώπου προς το ανθρωπινότερο και όχι προς το μισάνθρωπο. Πάνω σ’ αυτό το βιβλίο όμως, βασίστηκε ο Χίτλερ για να χτίσει τον ναζισμό.

HaLiaS είπε...

διαρκής "πόλεμος"....
αυτό καταντήσαμε....
κι αν κάποιος από εσάς νομίζει πως γι αυτό φταίει η αγάπη....ας έρθει να τις μετρήσουμε...
την δύναμη που κρύβει μέσα της την γνωρίζουμε όλοι...είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι.
ακόμη και τα ζώα ξέρουν να αγαπάνε...
κι ο σεβασμός...για ποιο λόγο να είναι "καταπίεση"....σέβομαι τον άνθρωπο....σέβομαι τον συνάνθρωπο...σημαίνει τον αγαπώ.

Brainwaves και hamomilaki με καλύψατε σε σημείο που δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω,
η αγάπη δεν θέλει υπερασπιστές.
θέλει απλώς εθελοντές αγαποδότες...και αιμοδότες! :)))

υ.γ.: κι αφήστε τους άλλους να περιμένουν....ΤΙ?, αληθεια...

brainwaves είπε...

Χαίρομαι που βλέπω ότι και αυτό το post έχει γίνει αφορμή για τόσο μεγάλη συζήτηση...

Από τέτοιου είδους συζητήσεις βγαίνουμε όλοι κερδισμένοι... Είτε διαφωνούμε, είτε συμφωνούμε μεταξύ μας.

Σας ευχαριστώ όλους για την όρεξή σας, την ανταπόκριση και τη διάδραση.

Ας έχουμε καλό ξημέρωμα Τετάρτης.

Albus Genius είπε...

Τι να σου πω brainwaves, τι τόθελες αυτό το καλό ξημέρωμα Τετάρτης, εκεί που κοιμόμουνα τον ύπνο του δικαίου παρέα με τα σκυλιά μου ακούω πάνω από το κεφάλι μου μια φωνή: σήκουου, μεταφραζόμενο σε σήκω καθότι επαρχία. ΄Ασε αύριο με το ξημέρωμα απαντάω χωρίς να καταλάβω αλλά που, σήκουου ξανακούστηκε η φωνή, σήκουου, με εκθέτς να απαντήις. Μισοξυπνάω και βλέπω ένα κύριο με μουστάκι παχύ-παχύ να μου λέει ξανά: με εκθέτς που κακόχρονο νάχς. Και νάσου ο Φρειδερίκος. Και πούμαθες ορέ βλάχκα του απαντάω. Τα πνέματα μου λέει κατέχνε ούλες τς γλώσσις. ΄Ασε το μεσημεράκι αύριο μπάρμπα του λέω. Κοίτα μηδέ και απαντής θα σε ζαλικώσω, μου λέει . Και ξέχασις κι τον αριθμό τσ’ παραγράφ’ πού τόχες το νού σ. Τόβαλα για να θυμάμαι μπάρμπα. Αϊ ζαγάρ μου απαντάει. Οπότε τι να κάνω σου γράφω μια απάντηση γιατί ύπνο δεν θα ‘χω κατά τα φαινόμενα.

"Η άποψη για την αγάπη-βαρβαρότητα μου φαίνεται στενόμυαλη. Σε βάρος κανενός δεν "ασκείται". Και το ρήμα "ασκείται" μου φαίνεται εκτός προσανατολισμού. Ο Νίτσε δε μιλάει για αγάπη μάλλον, αλλά για "αγάπη" από την εμπορεύσιμη..."

Για τον ισχυρισμό αυτό μπορούμε απλά να θυμηθούμε, τις φράσεις των ερωτευμένων: «Μόνο εσύ υπάρχεις για μένα», «για μένα όλος ο κόσμος είσαι εσύ», ή ακόμη και τις ψευδαισθητικές φράσεις, «είσαι το φως μου», και για να μην γράφω άλλα, μπορεί εύκολα κανείς να τα διαβάσει σε χιλιάδες ποστ. Επίσης είναι γνωστό σε όλους η διαμάχη νύφης, πεθεράς, η αποπομπή των γονιών, προκειμένου το νέο ζευγάρι να είναι ήσυχο γιατί θέλει το χώρο του, το κλείσιμο της πόρτας στη μάνα αφού βέβαια φέρει το φαγητό , τη φράση : να μην έρθεις προτού τηλεφωνήσεις και διάφορα άλλα. Ο Νίτσε λέει λοιπόν μια αλήθεια ."Η αγάπη για έναν άνθρωπο είναι βαρβαρότητα, επειδή ασκείται σε βάρος όλων των άλλων.». Περιγραφή κάνω όπως καταλαβαίνεις δεν κάνω αξιακή αξιολόγηση. Η λέξη ασκείται είναι σαφής, όταν δεν σε ενδιαφέρει ο άλλος, η μάνα σου, ο πατέρας σου και λοιπά ,μπροστά στα μάτια της αγαπημένης /αγαπημένου ή για να το πώ πιο ήπια ,όταν βάζεις προτεραιότητες υπέρ κάποιου. Αυτό σημαίνει ότι κάτι προτιμάται σε βάρος άλλου. Θα μου πεις :μα η καρδιά, ο έρωτας, η σάρκα, μα είναι φυσική εξέλιξη. Δεν αντιλέγω όμως είναι μια πραγματική κατάσταση που ασκείται. Για αυτό δεν μπορεί να υπάρχει αντίρρηση. Οι εκφράσεις: μα η αγάπη του φίλου των γονιών είναι άλλη αγάπη είναι σωστή βέβαια αλλά περιγράφει το ίδιο πράγμα ότι δηλαδή υπέρ κάποιου υπάρχει η παράδοση εις τας αγκάλας και υπέρ κάποιου άλλου ασκείται αποκλεισμός. Πώς να το κάνουμε απλά έτσι είναι.

Η σκέψη σου ότι η «αγάπη» κατά τον Νίτσε διακρίνεται σε εμπορεύσιμη ή μη είναι ενδιαφέρουσα και θα την κοιτάξω, αν και δεν την έχω συναντήσει με αυτό τον τρόπο, δεδομένου ότι υποκρύπτει μια εξιδανίκευσή της. Ο Νίτσε δεν είχε καμία σχέση με ιδανικά τα οποία είναι ηθικολογικής τάξεως. Αν προσεγγίσουμε τον Νίτσε σύμφωνα με τον Ντελέζ «ο τρόπος με τον οποίο ζούμε ορίζει τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε». Αν αυτό είναι αλήθεια δεν μπορεί να παραχθεί μέσα από τον αποκλεισμό παρά μόνο μία διάκριση αυτή του αποκλεισμού. Η εξιδανίκευση εμπορεύσιμη η μη παράγεται από συγκεκριμένες καταστάσεις της ζωής. Η αγάπη σε σχέση με τον έρωτά μας είναι λόγου χάριν μη εμπορεύσιμη, η αγάπη για τους γονείς μας ή για τους φίλους μας η άλλη αγάπη έχει τέτοια χαρακτηριστικά ή έχει και εμπορική διάσταση. (κληρονομιά , φαί από τη μάνα, χρηματοδότηση κατά την ανάπτυξη και μετά αποκλεισμός κ.λ.π.). ΄Οπως ο υπάλληλος δέχεται ως αποδεκτές αξίες, τις αξίες του κράτους ή της εταιρείας στην οποία εργάζεται επειδή θέλει να επιβιώσει, ποιες άλλες αξίες δέχεται αφού αυτές οι αξίες έχουν παραχθεί ήδη στο μυαλό του. Όπως καταλαβαίνεις δεν απαντάω γιατί στο κάτω-κάτω οι απαντήσεις είναι προσωπικές. Σε θεωρητικό επίπεδο δεν υπάρχει επηρεασμός από τον Μάρξ (εμπορεύσιμη αξία-υπεραξία ή μη) εκτός της «κοινής» χεγκελιανής τους ρίζας αν και όλοι εκείνη την εποχή προσπαθούσαν να αποτινάξουν τον Χέγκελ.


"Για το Νίτσε η αγάπη είναι ανίκανη να κάψει. Για μένα είναι ικανή να αντισταθεί στην επιθυμία να κάψει. Η αληθινή αγάπη δε βλέπει καν τέτοια επιθυμία. Βλέπει υπομονή."

Προσωπικά υποκλίνομαι στα ιδανικά σου, όμως ιστορικά δεν αποδεικνύεται. Η αγάπη καίει και παρακαίει. Από αγάπη για την σωτηρία της ψυχής του αμαρτωλού, «για να σωθεί», κάηκαν χιλιάδες κατά τον μεσαίωνα. Θα μου πεις δεν ήταν αγάπη. Αγάπη τη λέγαν όμως. Όπως και αγάπη είναι στις καθημερινές καταστάσεις ο «εκβιασμός αγάπης». Σ’ αγαπάω τόσο πολύ λέει ο ερωτευμένος που αν με αφήσεις θα πεθάνω. ΄Η τους καθημερινούς εκβιασμούς των παιδιών προς τους γονείς που βασίζονται στην αγάπη τους, «για να μην τους χαλάσουν το χατήρι». Βέβαια η δικιά μας πλευρά πάντοτε το παρουσίαζε ως ελευθερία. Εδώ όμως δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Όπως επίσης όταν είσαι ερωτευμένος και δεν σε θέλει η καλή σου και της λες διάφορα, δεν μπορώ, θα αρρωστήσω , σε θέλω και άλλα. Αυτή διαλέγει κάποιον άλλον και σου απαντά απλά: κάνε όπως νομίζεις δηλαδή μπορείς και να καείς ανενόχλητα. Σκέψου λοιπόν πόσες ερμηνείες της αγάπης υπάρχουν που δεν μπορείς να τις συγκεντρώσεις σε μία γενική φράση του τύπου: «Η αληθινή αγάπη δε βλέπει καν τέτοια επιθυμία». Καθώς και τις ερμηνείες της: αληθινή αγάπη, ψεύτικη αγάπη, μισοαγάπη. ΄Οσες και οι άνθρωποι αγάπες υπάρχουν σήμερα. Δεν ενδιαφέρει αν ο καθένας το «αληθινά» το ερμηνεύει αλλιώς. ΄Οσο για την υπομονή ως στοιχείο της αγάπης όπως καταλαβαίνεις κατά τον ίδιο τρόπο μπορούν να θεωρηθούν πολλά. Εως πότε; Εως που; Μέχρι και ο Χριστός έδιωξε τους εμπόρους από το ναό με το φραγγέλιο, δεν τους αγαπούσε; Δεν είχε υπομονή;


"Πάντως, σε κάθε περίπτωση, αγάπη δε σημαίνει "είμαι ο μαλάκας που τις τρώει, ελάτε να βαρέσετε". Προφανώς και έχεις αντιστάσεις και άμυνες. Σημαίνει απλώς "είμαι απαλλαγμένος από τη διάθεση για εκδίκηση"."

Η διάθεση για εκδίκηση επειδή ακριβώς σε προσκολλά σε εκείνο που μισείς είναι ανοησία. Γιατί τότε δεν ζεις εσύ αλλά ζεις μέσα από εκείνο που μισείς. ΄Εχεις ως ζωή σου τη ζωή του άλλου. ΄Όμως όπως το γράφεις εννοείς την εκδίκηση σε σχέση με τον άλλον. Υπάρχει δυστυχώς και το άλλο η αυτοεκδίκηση. Εκδικείσαι τον εαυτό σου επειδή δεν μπορείς ή δεν θέλεις να εκδικηθείς τον άλλον . Κάνεις απλά πράγματα. Τρως περισσότερο, παχαίνεις , δεν τρως, μελαγχολείς , τσακώνεσαι με όποιον σε φροντίζει (άλλοι) ο οποίος ακούει το περίφημο :παράτα με.(άλλοι) Κλείνεσαι στο δώματιό σου, αγωνιούν οι δικοί σου (άλλοι), καταστρέφεις και με άλλους τρόπους τον εαυτό σου (και άλλοι γιατροί, ταμεία κλ.π.). Θα πεις : μα είμαι άνθρωπος, ναι δεν λέω, απλά λέω ότι η εκδίκηση υπάρχει με πολλούς τρόπους.

"Λαχτάρα για νέα ιδιοκτησία. Δεν το βρίσκω "κακό" να λαχταράς κάποιον/κάποια και να θες να γίνει δικός/δική σου. Αποκτάς πρόσβαση στο άτομο και διοχετεύεις τα θετικά σου αισθήματα και τα συναισθήματά σου γενικότερα."

Εδώ διαφωνούμε πλήρως. Ο Νίτσε δεν θέλει ιδιοκτήτες ανθρώπων. Ούτε και γω θα προσέθετα. Ξαναδές το θα σε παρακαλούσα. Η εποχή των δούλων πέρασε τουλάχιστον θεωρητικά. Και σιγά μην διοχετεύεις μόνο τα θετικά σου αισθήματα, χώρια το πρόβλημα τι θεωρεί ο ένας και ο άλλος θετικά. Οι άνθρωποι δεν «κατέχονται».


"Καλά, το περί απολύμανσης είναι εντελώς περιπτωσιολογικό. Διαφωνώ πέρα για πέρα! Αν είναι να "απολυμανθεί" η αγάπη στο ζευγάρι θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι ο γάμος που θα επιφέρει αυτή τη συνέπεια. Αυτό το τελευταίο, πάντως, ήταν κατά του γάμου και όχι κατά της αγάπης..."

Δεν θα επιμείνω πάντως εννοεί την απολύμανση του πάθους μέσω της κοινωνικής αποδοχής. Στις μάχες που γίνονται όταν το «πάθος της αγάπης» είναι πέρα από τα όρια της κοινωνικής «ομάδας» που ανήκει ο ένας ή ο άλλος.

"Εγώ με τους "αμοραλιστές" και τους στωικούς θα συμφωνήσω στα περισσότερα. Η βασική μου διαφωνία εντοπίζεται στο πώς γίνεται αντιληπτή όλη αυτή η στάση σαν "κακή", "διαβολική". Δεν είναι. Η αμφισβήτηση, η επανάσταση, η εξέλιξη, η δίψα για κατάκτηση της γνώσης (έτσι θα παραφράσω την περιέργεια... δε νομίζω ότι εννοούσαν την περιέργεια της γειτόνισσας)... όλα αυτά δεν είναι "διαβολικά" και απέναντι στην αγάπη. Είναι συστατικά στοιχεία, ωραία στοιχεία, ενός ανήσυχου μυαλού."

Αυτό το θέμα είναι μεγάλο. Δεν διαφωνώ στην προσέγγιση. Να μην υποεκτιμάς την περιέργεια της γειτόνισσας με λίγη διάθεση χιούμορ θα έλεγα ότι από εκεί ξεκίνησαν τα πάντα. ΄Εχεις σκεφθεί την περιέργεια για τις συνταγές μαγειρικής; Επάνω τους στηρίζεται όλη η γαστρονομία.

Με όλη μου την αδυναμία στην μαγειρική και τις ευχαριστίες μου καλό μεσημέρι.

Albus Genius είπε...

Για το hamomilaki


«Μα ο Νίτσε δεν γνώρισε την αγάπη, δεν έκανε παιδί, δεν αγαπήθηκε ποτέ, μόνο μοναξιά γνώρισε και κατάθλιψη στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.»

Ο Νίτσε «αναμφισβήτητα αξιώθηκε στο ακέραιο το μερίδιο δυστυχίας που του αναλογούσε», εμείς θα ρωτούσα βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα. Για να εκτιμήσει κάποιος τη ζωή ενός τραγικού φιλοσόφου όπως ο Νίτσε θα πρέπει να δει, «τόσο το πόνο της ζωής του όσο και την ομορφιά του έργου του». Τι επιχείρημα είναι λόγου χάριν αυτό: «δεν γνώρισε την αγάπη δεν έκανε παιδί».Τόσα άτεκνα ζευγάρια σήμερα δεν έχουν παιδί , αυτό σημαίνει ότι δεν γνώρισαν την αγάπη; Και ο Χριστός δεν έκανε παιδί και τόσοι άγιοι, επίσης όλη η καθολική εκκλησία είναι άγαμη. Τραγικό επιχείρημα ιδίως για τα άτεκνα ζευγάρια, τραγικότατο. Δεν θα ήθελα να σας απαντήσω εγώ, αλλά και η Μήδεια ξέρετε έκανε παιδί και άλλες Μήδειες πολλές στην ανθρώπινη ιστορία. Η προσπάθεια να αντιμετωπίσει κάποιος έναν μεγάλο διανοητή κριτικάροντας τη ζωή του σύμφωνα με τον δικό του κώδικα αξιών στηριζόμενος σε μια ψυχαναλυτική αντιμετώπιση είναι μάλλον άστοχο. Αυτό αναφέρεται για τους όρους μοναξιά και κατάθλιψη όπως τους χρησιμοποιείτε. Σαν να είναι και το ένα και το άλλο στοιχεία μη γνώσης της ζωής.

"Ακόμη και με τον φίλο του, τον δάσκαλο του, το ίνδαλμά του, τον Βάγκνερ ήρθε σε μόνιμη ρήξη."

Γιατί δεν θα έπρεπε αφού διαφωνούσε με τις ιδέες του Βάγκνερ στον Παρσιφάλ; ΄Η μήπως θα έπρεπε να μείνει στις απόψεις του της πρώτης ρομαντικής περιόδου. Τι επιχείρημα μείωσης είναι αυτό; Δεν θα πρέπει να διαφωνούμε με τους φίλους μας αν έχουμε διαφορετική άποψη;

"Αγάπησε τα ζώα επειδή φοβόταν τους ανθρώπους, πέθανε κρεμασμένος στο λαιμό ενός αλόγου που το χτυπούσε ο αμαξάς."

Μα τι λέτε αγαπητέ: «Αγάπησε τα ζώα επειδή φοβόταν τους ανθρώπους». Να το πείτε ως επιχείρημα σε όλους τους φιλόζωους. Καλό θα είναι να κρεμαστούμε όλοι στο λαιμό ενός ζώου που το βασανίζουν αν είναι να το σώσουμε. Ειρήσθω εν παρόδω ο βασανισμός των ζώων τιμωρείται σήμερα. Λέτε να βοήθησε ο Νίτσε;

"Ανέραστος, μεταξύ οικογενειακής θρησκοληψίας και κατάθλιψης προσπάθησε να σταθεί και έφτιαξε τον υπεράνθρωπο. "

Θέλετε να μας πείτε ότι μια από τις βάσεις της σκέψης του 20 και του 21 ου αιώνα που μόλις άρχισε στηρίζεται σε αυτό; Σας παραθέτω ένα κείμενο του Βώκου για να μετριάσετε λίγο την κριτική σας αν βέβαια είναι δυνατόν. Θα έλεγα οι χαρακτηρισμοί δεν βοηθούν όταν κρίνεται ένα τέτοιο έργο. Και η Σαπφώ ήταν λεσβία και λοιπόν; Και ο Χρυσόστομος και άλλοι πολλοί δεν γνώρισαν γυναίκα ή άνδρα ερωτικά και λοιπόν; Διαβάστε και το συμπόσιο του Συκουτρή να δείτε και άλλα. Είναι ιδιαίτερα ατυχές να κρίνεται τις απόψεις ενός ανθρώπου με βάση τη γενετήσια συμπεριφορά του. (ανέραστος). Οικογενειακή θρησκοληψία: οι πληροφορίες από το βιογραφικό του μας δίνουν ένα νέο άνθρωπο που αγωνίζεται. Μια απλή ανάγνωση θα σας πείσει. Οι σπουδές του είναι εξαίρετες όπως και η ρήξη του με το οικογενειακό του περιβάλλον στο θέμα αυτό την εποχή εκείνη,1844 που γεννήθηκε και μετά.


Το κείμενο:

«…αναγνώρισαν στη φιλοσοφία του Νίτσε όχι μόνο μια από τις συνιστώσες της φιλοσοφικής σκέψης του 20ού αιώνα αλλά, πολύ περισσότερο, της απέδωσαν ρόλο αρχιτέκτονα. Στην προοπτική αυτή, ο Νίτσε γίνεται, μαζί με τον Φρόιντ και τον Μαρξ, ένας από τους μεγάλους δασκάλους της καχυποψίας, δηλαδή του τόνου που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη σκέψη. Ο ποιητικός, αποφθεγματικός και αποσπασματικός λόγος θεωρείται το ύψιστο φιλοσοφικό επίτευγμα του Νίτσε, γιατί αποτελεί το τέχνασμα με το οποίο ο φιλόσοφος έκρινε ότι έπρεπε να κρύψει τις ριζοσπαστικές αλήθειες που είχε ανακαλύψει. Το γεγονός ότι οι αλήθειες αυτές δεν παρουσιάζονται με τη μορφή συστήματος σε τίποτα δεν ανατρέπει τον συστηματικό χαρακτήρα τους, γιατί ο τελευταίος εμφανίζεται με όλη τη λαμπρότητά του στη συνοχή του έργου, όταν το διαβάσουμε στο σύνολό του.
Η προηγούμενη προοπτική ανοίγει τον δρόμο στις θετικές ερμηνείες της νιτσεϊκής φιλοσοφίας. Ο Γιάσπερς, για παράδειγμα, θεωρεί ότι η φιλοσοφία του Νίτσε έχει κριτικό χαρακτήρα και, συνεπώς, εντάσσεται στη διαδρομή που άνοιξε η φιλοσοφία του Καντ. Σε διάκριση όμως με τον τελευταίο, ο Νίτσε βαδίζει στη διάλυση όλων των σταθερών γνωρισμάτων της σκέψης, δηλαδή όλων των κλασικών διχοτομήσεων, οι οποίες τελικά την παραλύουν: είναι και γίγνεσθαι, ουσία και φαινόμενο, υπόσταση και κατηγορήματα, καλό και κακό. Ωστόσο, όπως υποστηρίζει ο Γιάσπερς, η σκέψη του Νίτσε έμεινε, κατά κάποιον τρόπο, στη μέση: περιορίζεται στην αρνητική κριτική και αρνείται να βαδίσει στην κατασκευή ενός νέου οικοδομήματος. Ετσι εξηγούνται, προφανώς, ο αποσπασματικός χαρακτήρας του έργου καθώς και το αποφθεγματικό ύφος του φιλοσόφου. Η ερμηνεία του Γιάσπερς διατηρεί στο ακέραιο την ένταση του νιτσεϊκού στοχασμού αλλά το αντίτιμο που πληρώνει είναι πολύ βαρύ, καθώς στερεί από τη φιλοσοφία του Νίτσε το θετικό της απόβαρο.
Πολύ εντυπωσιακότερη είναι η ερμηνευτική απόπειρα του Χάιντεγκερ, ο οποίος επιχειρεί να εκτιμήσει τη φιλοσοφία του Νίτσε ως προς το σύνολο της δυτικής φιλοσοφίας, από τους προσωκρατικούς ως τις μέρες μας. Ο διάλογος του Νίτσε με τη φιλοσοφία, έτσι όπως τον ακούει ο Χάιντεγκερ, αποδεικνύει το μέγα φιλοσοφικό ανάστημα του Νίτσε αλλά και τον εγκλωβισμό του στα όρια της μεταφυσικής. Πράγματι, παρ' όλο που ο ίδιος ο Νίτσε θεωρεί τον εαυτό του τον ιδρυτή μιας πραγματικά νέας αρχής στη φιλοσοφία, ο Χάιντεγκερ βλέπει σ' αυτόν, αντίθετα, τη δραματική και μεγαλειώδη ολοκλήρωση της δυτικής μεταφυσικής, στο μέτρο που η νιτσεϊκή πρωτοκαθεδρία της αξίας αποκαθηλώνει, και αυτή, την έννοια του όντος. Με άλλα λόγια, ο Νίτσε εντάσσεται, ως τελευταίος κρίκος, στη μακρά ιστορία της «λήθης του όντος». Αλλά ο κρίκος αυτός, που δεν έκλεισε ποτέ, μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε στον Νίτσε όχι μόνο την ολοκλήρωση της δυτικής μεταφυσικής αλλά και το άνοιγμα στην προοπτική του θεμελιώδους ερωτήματος για το είναι.

Η αντιπαράθεση με τον Χέγκελ

Ανάμεσα στις ερμηνείες της νιτσεϊκής φιλοσοφίας, σημαντική θέση κατέχει η ερμηνευτική απόπειρα του Ντελέζ. Σύμφωνα με τον τελευταίο, ο Νίτσε είναι ο φιλόσοφος της κατάφασης και, στο μέτρο αυτό, η νιτσεϊκή φιλοσοφία βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη φιλοσοφία του Χέγκελ και τη διαλεκτική μέθοδο, η οποία εμπιστεύεται την άρνηση. Από τη σκοπιά αυτή, ο Νίτσε θα παρουσιαστεί ως ένας από τους αποτελεσματικούς αντίλογους στην παντοκρατορία του χεγκελιανού συστήματος και, κατά συνέπεια, μια από τις διεξόδους που προσφέρονται στην εποχή μας και της επιτρέπουν ¬ αν δεν την υποχρεώνουν ¬ να αποποιηθεί τη βαριά κληρονομιά του Χέγκελ.
Η νιτσεϊκή κατάφαση είναι, πριν απ' όλα, σύμφωνα με τον Ντελέζ, αποδοχή ενός συγκεκριμένου τύπου φιλοσόφου, ο οποίος βρίσκει το πρότυπό του στους προσωκρατικούς, στους φιλοσόφους δηλαδή για τους οποίους ο λόγος και ο βίος συνιστούσαν αυτονόητη ενότητα, ενώ το μέτρο του φιλοσοφικού λόγου ήταν ο φιλοσοφημένος βίος ενός ανθρώπου. Με ορμητήριο το πορτρέτο του προσωκρατικού φιλοσόφου, ο Νίτσε θα ξεκινήσει την εκστρατεία του εναντίον του φιλοσόφου που κυριαρχεί στην εποχή μας. Τούτος 'δώ παρουσιάζεται πολύ περισσότερο ως δημόσιος υπάλληλος και, τις περισσότερες φορές, ως κρατικός λειτουργός... Ως υπάλληλος του οποίου η επιβίωση εξαρτάται από το κράτος, ο φιλόσοφος είναι υποχρεωμένος να συνταχθεί με τις αποδεκτές αξίες και, στη χειρότερη περίπτωση, να τις υπηρετήσει. Η φιλοσοφία από πρακτική άσκηση ελευθερίας γίνεται θεωρητική εξάσκηση στην υποταγή. Ο φιλοσοφικός λόγος, υπό το πρόσχημα της αλήθειας, υποτάσσεται στα σχήματα της ιστορικής επικαιρότητας: κράτη, θρησκείες, ιδεολογίες, Ακόμη και στην περίπτωση ενός μεγάλου φιλοσόφου, όπως ήταν ο Καντ, η καταγγελία των ψευδεπίγραφων επιθυμιών για γνώση δεν τολμά να αμφισβητήσει την ίδια τη γνώση ως ιδανικό... η γνώση είναι το όπλο ¬ το μοναδικό μας όπλο ¬ για να αναμετρηθούμε με τη φύση και την ιστορία, αυτά τα θηρία που καμία πρόνοια δεν έχει φροντίσει να εξευμενίσει για χάρη μας. Το όπλο όμως αυτό δεν προσφέρεται ποτέ έτοιμο• καθένας είναι υποχρεωμένος να το φτιάξει για λογαριασμό του και το δημιούργημα εδώ, όπως και παντού αλλού, έχει τα στίγματα του δημιουργού: τις ατέλειες και την πληρότητά του, τους φόβους και την τόλμη του, τις κακίες και τις αρετές του. Μπορεί και έτσι να καταλάβει κανείς την περίφημη βούληση για δύναμη στον Νίτσε: όχι ως βούληση για επιβολή αλλά ως βούληση για σκέψη όλο και πιο δυνατή, δηλαδή για μια σκέψη που επιχειρεί μονίμως να αντισταθεί στις βεβαιότητες που προσφέρει κάθε εποχή.
Ισως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ο φιλοσοφικός λόγος στον Νίτσε παρουσιάζεται πάντοτε υπό τη μορφή ανεπίκαιρων στοχασμών. Αν, ήδη από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η επικαιρότητα καθιερώνεται βαθμιαία ως μοναδικός ορίζοντας του καθωσπρέπει και μορφωμένου ανθρώπου• αν, όπως προφητικά το είχε δει ο Χέγκελ, η πρωινή προσευχή έχει αντικατασταθεί από την ανάγνωση της εφημερίδας, μπορούμε να δούμε γιατί ο Νίτσε γυρίζει την πλάτη στην επικαιρότητα και φτάνει στους προσωκρατικούς: τόση φόρα τού χρειάζεται για να μας συναντήσει σήμερα και να μας καμαρώσει, καθώς ετοιμαζόμαστε να τρέξουμε έξαλλοι στους δρόμους, για να βρούμε εκεί την ταυτότητά μας, τα όσια και τα ιερά μας.



"Η κυρίαρχη ιδέα του Νίτσε είναι το όραμα της εξέλιξης του ανθρώπου σε υπεράνθρωπο! Στην αναζήτηση δηλαδή, της δύναμης για προσωπικό όφελος! Σ’ αυτό διαφέρει ο πλατωνικός (σωκρατικός) απλός άνθρωπος, στην αναζήτηση της αγάπης μέσω της κοινωνίας! Ο μεν Νίτσε απομονώθηκε στις Άλπεις για να φιλοσοφήσει ο δε Σωκράτης και οι άλλοι Έλληνες έζησαν και πέθαναν μες την αγορά! "

Διαβάστε λίγο τη γνώμη του για τους ΄Ελληνες και για τον άνθρωπο ως εκ τούτου:

«Αχ, αυτοί οι Ελληνες, ήξεραν πώς να ζήσουν: αυτό που χρειάζεται είναι να σταματήσεις θαρραλέα στην επιφάνεια, στην πτυχή, στο δέρμα, να λατρέψεις το φαινόμενο, να πιστέψεις στις μορφές, στους τόνους, στις λέξεις, σε ολόκληρο τον Ολυμπο του φαινομένου. Οι Ελληνες ήταν επιπόλαιοι -από εμβρίθεια. Σε αυτό ακριβώς δεν επιστρέφουμε ξανά, εμείς οι παράτολμοι του πνεύματος που πατήσαμε την πιο ψηλή και επικίνδυνη κορυφή της σύγχρονης σκέψης και κοιτάξαμε γύρω από εκεί επάνω, εμείς που κοιτάξαμε κάτω από εκεί επάνω; Δεν είμαστε ακριβώς σε αυτό Ελληνες; Λάτρεις των μορφών, των τόνων, των λέξεων; Και άρα, καλλιτέχνες;»


«Ο Νίτσε αγάπησε την Ελλάδα πάρα πολύ. Κατέλαβε την έδρα της κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, και παρέδιδε διαλέξεις για την ιστορία της αρχαίας ελληνικής ποίησης και για τον Αισχύλο. Παρουσίασε ως τον μοναδικό τόπο αληθινής παιδείας την Ελλάδα και ταυτίστηκε με την ενστικτώδη διονυσιακή φύση του ανθρώπου αλλά ακόμα και ως θαυμαστής του Αισχύλου και γενικά της τραγωδίας δεν τον άκουσε όταν στον Προμηθέα Δεσμώτη δήλωνε ότι υπάρχει κάτι που νικάει την δύναμη, την εξουσία κι αυτό είναι η αγάπη! Πράγμα που οι σωκρατικοί με την καθολικότητα του νου είχαν συλλάβει εξ αρχής! Από εδώ και η θυσία του Σωκράτη, και του Χριστού του Εσταυρωμένου, που χρησιμοποιεί σαν υπογραφή στις επιστολές του. Άλλοτε Εσταυρωμένος και άλλοτε Διόνυσος.»

Σας βρήκα ένα ιδιαίτερα καλό άρθρο το οποίο θα βοηθήσει πιστεύω τη συζήτηση:

Ποια ήταν, όμως, η ιδιαίτερη εμβρίθεια των αρχαίων Ελλήνων; Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ότι η αρχαία Ελλάδα, την οποία ο Νίτσε αποτιμά θετικά, περιλαμβάνει τον Ομηρο, τους ποιητές του 7ου και του 6ου αιώνα, τους προσωκρατικούς, τους τραγικούς, τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη και ουσιαστικά τελειώνει με τον Σωκράτη. Το τέλος της είναι ακριβώς ο αισιόδοξος ισχυρισμός του Σωκράτη (τον οποίο ο Νίτσε θα αποδώσει επίσης και στη φιλοσοφική παράδοση γενικά, αλλά και στη νεωτερικότητα και τον διαφωτισμό) ότι η γνώση τής πραγματικότητας μπορεί να εγγυηθεί προγράμματα ηθικής, πολιτικής ή τεχνικής δράσης τα οποία μπορούν να εξαλείψουν τα προβληματικά στοιχεία της πραγματικότητας ή της ανθρώπινης ζωής. Κατ' αντιδιαστολή, η τραγική βαθύτητα την οποία ο Νίτσε αποδίδει στους αρχαίους Ελληνες αντιστοιχεί σε μιαν αντίληψη του κόσμου που χαρακτηρίζεται από τρία συνδεδεμένα στοιχεία. Πρώτον, από την αναγνώριση ότι η πραγματικότητα είναι έτσι όπως είναι: τα στοιχεία που εμείς θα θέλαμε να διακρίνουμε μέσω των προτιμήσεων ή των αξιών μας (η αλήθεια και το ψέμα, το είναι και το γίγνεσθαι, ο πόνος και η χαρά, η καταστροφή και η δημιουργία) αποτελούν εξίσου αναγκαίες πλευρές του ενός και μοναδικού κόσμου. Δεύτερον, από τη συνακόλουθη ισχυρή αίσθηση των πολλαπλών ορίων της ανθρώπινης γνώσης, ιδιαίτερα ως προς αξιώσεις που αφορούν την αποτελεσματικότητά της για τη θεραπεία των εγγενών δεινών της ανθρώπινης ύπαρξης. Τρίτον (και εδώ έγκειται ίσως για τον Νίτσε η ουσιώδης συνεισφορά των αρχαίων Ελλήνων, αν μη τι άλλο επειδή επέτρεψε στον ίδιο να απομακρυνθεί από τον Σοπενάουερ), από τη διάθεση κατάφασης απέναντι στην πραγματικότητα στο σύνολό της, παρά την ύπαρξη των δύο προηγουμένων στοιχείων, τα οποία θα οδηγούσαν φυσιολογικά σε κάποια μορφή απαισιοδοξίας, παραίτησης ή μνησικακίας. Με αυτή την έννοια, η τραγική στάση απέναντι στα πράγματα είναι, με τα λόγια του ίδιου του Νίτσε από το Ecce Homo, «μια κατάφαση χωρίς επιφυλάξεις, ακόμη και στον πόνο, ακόμη και στην ενοχή, ακόμη και σε ό,τι είναι προβληματικό και παράδοξο στην πραγματικότητα».

Αυτά στο βάθος. Στην επιφάνεια συναντάμε το μηχανισμό με τον οποίο οι αρχαίοι Ελλήνες κατάφεραν, με τη σοφή επιπολαιότητά τους, να μετασχηματίσουν την απελπισία της γνώσης σε χαρά της ζωής, και αυτός δεν είναι άλλος από την τέχνη. Ισως το πιο χαρακτηριστικό σημείο τής θέσης τού Νίτσε για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό είναι ο ισχυρισμός του ότι η αρχαία ελληνική τέχνη δεν προέκυψε με κάποιο φυσιολογικό τρόπο από την ομορφιά της αρχαίας ελληνικής ζωής, αλλά ήταν μάλλον ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι αρχαίοι Ελληνες μπορούσαν να ξεπεράσουν την απελπισία και τον πόνο της ζωής τους (κάπως σαν του Αρκάδες του Πολύβιου, οι οποίοι καλλιεργούσαν εντατικά τη μουσική για να ξεφύγουν από την αγριότητα της φύσης τους). Με πιο γενικούς όρους, η τέχνη (και όχι η επιστήμη ή η πολιτική) είναι ο στυλοβάτης της τραγικής εμπειρίας του κόσμου, καθώς, όπως λέει ο Νίτσε στην πιο διάσημη πρόταση της Γέννησης της Τραγωδίας, «μόνον ως αισθητικό φαινόμενο μπορεί η πραγματικότητα και ο κόσμος να δικαιολογηθούν αιώνια». Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει ακριβώς να σταματήσει κανείς θαρραλέα στην επιφάνεια• όχι, σαν παιδί, από άγνοια γι' αυτό που κρύβεται από κάτω, αλλά από συνειδητή απόφαση να ενσωματώσει τη γνώση στην προοπτική της ζωής.

Στο τέλος της Γέννησης της Τραγωδίας, ο Νίτσε φαντάζεται κάποιον άνθρωπο από την εποχή μας να επισκέπτεται μια αρχαία ελληνική πόλη. Θαμπωμένος από τόση ομορφιά, αυτός ο επισκέπτης θα μακάριζε τους αρχαίους Ελληνες για την εύνοια που τούς έδειξαν οι θεοί. Σε αυτόν τον άνθρωπο, συνεχίζει ο Νίτσε, ένας παλαιός Αθηναίος θα μπορούσε να απαντήσει: «Αλλά πες και αυτό, παράξενε ξένε: πόσο πολύ έπρεπε να υποφέρουν αυτοί οι άνθρωποι για να είναι ικανοί να γίνουν τόσο όμορφοι!». Θα ήθελα λοιπόν, τελειώνοντας, να συστήσω κατ' αντιδιαστολή στον ενδιαφερόμενο αναγνώστη της βιογραφίας του Νίτσε να διαβάσει παράλληλα και ένα από τα βιβλία του, όπως, π.χ., την Εύθυμη Επιστήμη, ένα βιβλίο στο οποίο ο Νίτσε εκφράζει την ευγνωμοσύνη του τόσο για την αρρώστια όσο και για την ανάρρωση, ή το Ecce Homo, που ξεκινά με το ερώτημα «Πώς θα μπορούσα να μην είμαι ευγνώμων για όλη μου τη ζωή;» Αν είναι να εκτιμήσει κανείς την τραγική ζωή ενός τραγικού φιλοσόφου, πρέπει να διαπιστώσει τόσο τον πόνο της ζωής όσο και την ομορφιά του έργου.

«Πάντως ο Ζαρατούστρας, το καλύτερο έργο του, είναι η υπέρβαση του ανθρώπου προς το ανθρωπινότερο και όχι προς το μισάνθρωπο».

Αυτό μπορεί να είναι η άποψή σας, όμως ως προσωπική γνώμη δεν υπάρχει λόγος να κριθεί. Πολλοί εξάλλου δέχονται ότι ο Νίτσε δεν ήταν κατά των αξιών αλλά ήθελε επανακαθορισμό όλων των αξιών.

«Πάνω σ’ αυτό το βιβλίο όμως, βασίστηκε ο Χίτλερ για να χτίσει τον ναζισμό».

Η άποψή σας αυτή επιτρέψτε μου αλλά είναι λάθος. Είναι το ίδιο ακριβώς όπως και η πέτρα που μπορεί να χτίσεις σπίτι ή να την πετάξει κάποιος στο κεφάλι σου ή με τον στυλό με τον οποίο μπορείς να γράφεις αλλά κάλλιστα μπορεί κάποιος να σου βγάλει το μάτι.


Ευχαριστώ για τη φιλοξενία καλό μεσημέρι.

brainwaves είπε...

@albus genius

Πρώτα απ' όλα θα σ' ευχαριστήσω για την υπομονή σου και την όρεξη για ανταλλαγή απόψεων!

Όρεξη που την είχε ο παχύς κύριος πρωί Τετάρτης!!!

Αλλά κι εσύ όμως... έτρεξες να ανταποκριθείς με το παραπάνω!!!

Ας αρχίσουμε...

Δεν είπα ότι ο Νίτσε κάνει τη διάκριση μεταξύ εμπορεύσιμης και μη αγάπης. Αλλά ότι η αγάπη που περιγράφει και απαξιώνει ο Νίτσε είναι η εμπορεύσιμη εκδοχή της.

Στο όνομα της αγάπης ανά τους αιώνες και σήμερα θα συμφωνήσω ότι έχουν διαπραχθεί πολλαπλά εγκλήματα και αδικίες. Ωστόσο το κριτικό μας μάτι σκοπό του οφείλει να έχει τη διείσδυση στην αλήθεια της αγάπης κι όχι στη στοχευμένη αλλοίωση του όρου, με σκοπό την εξυπηρέτηση παλιών και σύγχρονων συμφερόντων.

Για να γίνω απλούστερος, μπορώ να ονομάζω καθετί όπως επιθυμώ αν αυτό εξυπηρετεί το σκοπό μου. Και μπορώ να το κάνω να μοιάζει έτσι. Μπορώ μάλιστα να πείσω μια μερίδα ανθρώπων ότι το αληθοφανές μου είναι η αντικειμενική αλήθεια. Και να γίνει και δική τους αλήθεια. Όμως, στην ουσία, θα έχω οδηγήσει όσους με πίστεψαν σε πλάνη.

Η πλάνη μου θα αποκαλυφθεί με το πέρασμα του χρόνου, με την απομυθοποίησή μου, με τη κριτική σκοπιά απέναντι στις πράξεις και τα λόγια μου. Και τότε η αλήθεια μου θα καταρρεύσει. Αργά ίσως.

Κάπως έτσι είναι δίκαιοι οι ισχυρισμοί του Νίτσε και οι δικοί σου. Όμως, αυτοί δεν αφορούν την αγάπη. Αφορούν την πλάνη με προσωπείο αγάπης στην οποία περιέρχονται οι μάζες.

Εξυμνώ την άδολη αγάπη. Όπως γράφω στην ανάρτηση, η πρώτη φορά που χαρίζουμε αγάπη είναι η στιγμή που ακούγεται το πρώτο μας κλάμα... Σημάδι ότι ήρθαμε στη ζωή. Η αγνή αυτή αγάπη μας είναι ικανή να ζωγραφίσει στο πρόσωπο της μητέρας μας το πιο πλατύ χαμόγελο που έχει σχηματιστεί στο πρόσωπό της. Να παραγάγει τα πιο χαρούμενα δάκρυα που έχουν τρέξει ποτέ από τα μάτια της...

Εξυμνώ αυτή την αγάπη.

Βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε να αγαπάμε... και να αγαπιόμαστε. Έτσι, ανιδιοτελώς. Ναι, δεν το κάνουμε... Συνήθως όχι... Αλλά υπάρχει μέσα μας. Και όταν το βγάλουμε θα βιώσουμε τη μεγαλύτερη ελευθερία.

Γιατί η επίπλαστη αγάπη μας καθιστά εγκλωβισμένους.

Χρησιμοποιούμε τη λέξη "αγάπη" για ένα σωρό ανοησίες... Έχεις δίκαιο. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι η αγάπη απαξιώνεται. Εγώ θα έλεγα ότι βεβηλώνεται...

Άρα, οι αγάπες δεν είναι όσες οι άνθρωποι. Όσα οι άνθρωποι είναι τα προσωπεία που της έχουμε φορέσει. Οι μεταμφιέσεις της και οι προβολές της στον άξονα του υπαρκτού.

Παρεξήγησες την άποψη περί ιδιοκτησίας. Ίσως δεν ήμουν ακέραιος στην έκφραση της άποψης. Διοχετεύω αγάπη... αυτό δε μου δίνει δικαιώματα κτήσης. Η κτητικότητα είναι πάθος. Και η αγάπη η αληθής είπαμε είναι απαλλαγμένη από πάθη. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι απαλλαγμένος από τα πάθη του σχεδόν ποτέ. Έτσι, κατηγοριοποιούμε τα πάθη σε θεμιτά και αθέμιτα, σε ανεκτά και μη ανεκτά, σε επιδοκιμαστέα και αποδοκιμαστέα. Τέλος πάντων, εξατομικευμένα, σε αυτά που γουστάρουμε και αυτά που δε γουστάρουμε. Σε προσωπικό επίπεδο, λοιπόν, ως άνθρωπος με πάθη, εναγκαλίζω το πάθος της μη παθολογικής κτητικότητας. Μπορεί να είναι εγωιστικό. Μπορεί να έχει την απαρχή του στις αρχές με τις οποίες είμαστε μεγαλωμένοι. "Η ζήλεια είναι το αλατοπίπερο σε μια σχέση". Μιλώντας, εδώ, για αγάπη έρωτος... Εναγκαλίζω (δεν ξέρω αν είναι σωστό το ρήμα, το χρησιμοποιώ καθαρά εμφατικά) αυτό το πάθος μέχρι του λεπτού εκείνου σημείου πέρα από το οποίο θα βλάψει την ατομικότητα του άλλου ή της άλλης. Την ιδιοτηκότητά του/της και την ελευθερία του/της. Η επιθυμία να προσλαμβάνω επιθυμία όταν δίνω επιθυμία και αποκλειστικότητα (ερωτική) όταν δίνω αποκλειστικότητα (ερωτική) είναι στα πλαισία της υγιούς εκδήλωσης αγάπης έρωτος, που ανατροφοδοτείται θετικά με τους κανόνες του δούναι και λαβείν.

Στις υπόλοιπες μορφές αγάπης το "λαβείν" είναι το προαιρετικό κομμάτι της αλληλεπίδρασης... Εδώ μιλάμε για αγάπη απαλλαγμένη από πάθη. Ασκητική, Θεία αγάπη...

Στα περί εκδίκησης δε χρειάζεται απάντηση. Με βρίσκεις να συντάσσομαι...

Δεν υποτιμώ καθόλου την περιέργεια της γειτόνισσας! Ούτε καν της γάτας κι ας είναι θανατηφόρος! :-)
Κάθε αμφισβήτηση είναι θεμιτή, αρκεί να μη γίνεται από συνήθεια...

Γιατί στην καθημερινότητά μου συναντώ συχνά "για τον τύπο" αμφισβητήσεις. Αυτές, έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Αντί για μπροστά μας πάνε πίσω... Πολέμιος του μηρυκασμού και του αναχρονισμού.

Με όλη μου την εκτίμηση!

Υγ.: Περιμένω τη στήριξή σου για τον πλανήτη... βασισμένος στη βέβαιη αγάπη σου για αυτόν!

Albus Genius είπε...

Τώρα είναι καλά. Οι διαφορές είναι στοχαστικές λεπτομέρειες καλό σου βράδυ.

brainwaves είπε...

@albus genius

Απόδειξη του τι μπορεί να γίνει με τη συζήτηση...

Καλό βράδυ albus!

HaLiaS είπε...

αγάπη.
πονάς.
κλαις.
μα στο τέλος αγαπάς.
η ομορφιά της αγάπης φαίνεται καλύτερα από μάτια που ξέρουν να αγαπούν μα έχουν μάθει και να πονούν.

το πως αντιλαμβάνεται ο καθείς τα γραφώμενα κάποιων είναι προσωπική υπόθεσης.
κι εδώ μας ενδιαφέρουν οι προσωπικές απόψεις.
αυτές οδηγούν μέσω της κουβέντας...στην αγάπη!

για τον συνανθρωπο.
για τον πλανήτη.

Καλό σας βράδυ!

Εξομολογήσεις ενός ανήσυχου μυαλού είπε...

Είναι πολλά τα σχόλια για να τα διαβάσω,ίσως και να υπάρχει αυτό που λέω...αλλά αναλογιστείτε και αυτή τη σκέψη:

" Έχω κουραστεί ν' αγαπάω (τους λάθους ανθρώπους) " .

Η πρόταση στέκει και μπορείτε να την δεχθείτε και χωρίς το συμπλήρωμα της παρένθεσης.

Η' από την άλλη δεν διάβασα μέχρι τη μέση κάποιος να την αναφέρει ως καταφύγιο ή αυτοσκοπό. Μερικά άτομα ζουν μόνο με "αγάπη".
Ολοκληρωτική,μοναδική,χαζή,ιδιοτελή,σαχλή,υπερβολική,ανέμελη,ξεσηκωτική,απλή, ...αγάπη. Μόνο αγάπη και πάντα αγάπη. Όλα για την αγάπη...(;)

Και να σου.Εκεί που λες τελείωσα,βαρέθηκα,πληγώθηκα...βρίσκεις και άλλο ένα επίθετο να προσθέσεις στην αγάπη. Έξυπνη... ή μήπως ύπουλη;

Και να άλλο ένα μονοπάτι,αλλό ένα ποτήριο πικρόν που πρέπει (ίσως) να πιεις. Θέλεις να κλάψεις ,αλλά δεν μπορείς. Έχεις εξαντληθεί. Όμως.
Όμως κάτι σε πονάει εκεί βαθιά και δεν σε αφήνει τα βράδια να κοιμηθείς. Και τι κάνεις; Πώς συμπεριφέρεσαι (και πάλι); Πώς έφθασες και πάλι εδώ . Και τί; Υπάρχει μέτρο για την αγάπη; 1 κιλό αγάπη η Αντωνία και 2 ο Γιώργος;

Αυθαίρετη λέξη...τελειωτική.

brainwaves είπε...

@halias

Ξέρεις ότι συμφωνούμε συνοδοιπόρε...

Την καλημέρα μου!

brainwaves είπε...

@εξομολογήσεις ενός ανήσυχου μυαλού

Πολύ ωραία τα επίθετα που μας έγραψες. Αλλά συνοδεύουν το λάθος ουσιαστικό.

Ιδιοτελής και αγάπη δεν πάνε πακέτο.

Σαχλή και αγάπη δεν πάνε πακέτο.

Αν πιστεύεις έτσι, έχεις τελείως διαφορετική εικόνα στο μυαλό σου για τη λέξη αγάπη απ' αυτή που έχω εγώ. Και αυτό δυσκολεύει τη συζήτηση.

Εξαντλήθηκες από τι; Από την αγάπη;
Από τις λάθος επιλογές σου εξαντλήθηκες. Από τις αποτυχημένες προσπάθειες.

Δεν υπάρχει λάθος αγάπη.
Η αγάπη είναι πάντα τόσο καθαρή και απρόσβλητη.

"έχω κουραστεί ν' αγαπάω"

Είναι κάτι που προφανώς δε θα νιώσω ποτέ. Δε χωράει καν στο μυαλό μου αυτό το νόημα. Ασυμβίβαστο με τη φύση.

"...τους λάθος ανθρώπους"

Είναι οι επιλογές σου. Και οι επιλογές σου καθρεφτίζουν εσένα. Είναι κομμάτι σου.

Καλό ξημέρωμα.

Εξομολογήσεις ενός ανήσυχου μυαλού είπε...

@brainwaves

Κάποιος έχει πολύ χρόνο και ενέργεια μου φαίνεται..αλλά ΟΚ. :)

Αισθάνομαι πολύ ωραία όταν βρίσκω ονειροπώλα και αθεράπευτα ρομαντικά άτομα. Μπορώ και ταυτίζομαι. Ίσως γι' αυτό και χαίρομαι.

Από την άλλη χαίρομαι που ξέρω ότι ζω σ' αυτό τον κατά τ' άλλα "σκληρό" ,παρόλα ταύτα υλιστικό και υπαρκτό κόσμο.Όταν είμαι σε mood όλες αυτές οι σκέψεις μου φαντάζουν τόσο οικείες και γλυκές, αλλά τις περισσότερες φορές απέχουν από την πραγματικότητα. Εξαρτάται πολλές φορές από το κοινό σου και τους υποστηρικτές.

Αλλά ας απαντήσω σε αυτά που έγραψες:

Φυσικά και ταιριάζει η ιδιοτέλεια με την αγάπη.Αν πιστεύεις ότι δεν την έχεις ζήσει ή οτι δεν υπάρχει,πλανάσαι πλάνη οικτρή ...όσο και αν δεν θέλεις να το παραδεκτείς. Όσο και αν θέλεις να αυταπατάσαι. Όπως και η λέξη σαχλή μπορεί να συνοδεύσει αυτή την πεντασύλλαβη λέξη... α γ ά π η. Προφανώς όμως αναφέρομαι στον τρόπο επίδειξης και όχι σε κάτι με διάρκεια. Και ναι,και αυτό γνωρίζω πως το έχεις ζήσει! Μην μου λες όχι. Ψάξε βαθύτερα.Το ξέρεις.Κάτι είναι γνώριμο.

Η άρνηση να ξέρεις είναι από τα πιο εύκολα πράγματα.Δυστυχώς όμως στείνει την χειρότερες παγίδες...

Η υπεραισιοδοξία που διακρίνει εσάς τους στρουμφοκατοίκους μπορεί να χαρίσει μέχρι και 10 επιπλέον χρόνια ζωής όπως έμαθα σήμερα στις ειδήσεις...Από την άλλη όμως, μπορεί να σας σκοτώσει και πρόωρα,γιατί εσείς πηδώντας από τον γκρεμό φερειπείν ,θα το περάσετε ωσάν ευκαιρία για bunjee jumping,αντί να προσπαθείτε να σωθείτε.

Το πάντα και το ποτέ είναι μεγάλες λέξεις και πιστεύω πως πρέπει να χρησιμοποιούνται με μεγάλη επιφύλαξη. Παρόλα αυτά,χαίρομαι που δεν χωράει "ποτέ" αυτό το νόημα στο μυαλό σου,που είναι ασυμβίβαστο με τη φύση σου !
Αλλά αν ποτέ πληγωθείς και κουραστείς να ξέρεις πως θα έχεις ένα αυτί (άντε και δύο μη σου πω) για να σε ακούσει και έναν ώμο για ξαποστάσεις από το κλάμα.

Τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν. Δυστυχώς πολλά προσωπεία σε σοκάρουν όταν εμφανιστεί ο πραγματικός ευατός κάποιου ατόμου.Δεν μπορείς να γνωρίζεις ότι έκανες την λάθος επιλογή. Πήγαινες με τις καλύτερες και τις πιο αγνές προθέσεις.Αλλά τελικά που κατέληξες?

[...]

Καλή μου γιορτούλα! :)

brainwaves είπε...

@εξομολογήσεις ενός ανήσυχου μυαλού

Πρώτα απ' όλα σ' ευχαριστώ για τους προβληματισμούς που θέτεις.

Έχει πλάκα που μου απευθύνεσαι λες και έρχομαι από διαφορετικό πλανήτη! Φαντάσου δηλαδή να μη με ήξερες και στην "έξω από 'δω" ζωή!

Δεν είμαι ουτοπιστής. Ρομαντικός είμαι. Δεν είμαι εκ του Άρη προερχόμενος. Είμαι ρεαλιστής.

Γνωρίζω τις αλήθειες που περιγράφεις από την προσωπική μου ζωή και από τις ζωές των κοντινών μου ανθρώπων.

Προφανώς και έχω κλάψει, έχω πληγωθεί, έχω κάνει λάθος επιλογές, έχω πονέσει...

Προφανώς και έχω κάνει να κλάψουν, έχω πληγώσει, υπήρξα λάθος επιλογή, έχω κάνει να πονέσουν...

Σ' ευχαριστώ για την προσφορά των αυτιών και του ώμου!

Όμως... όλα αυτά... ουδεμία σχέση έχουν με την αγάπη...

Αυτά έχουν να κάνουν με τα πάθη, με τον έρωτα, με τα "χαστούκια", με τις "περιπέτειες", με τις "προσπάθειες"...

Δεν είναι η αγάπη που σε έκανε να πονέσεις. Είναι η έλλειψη ανταπόκρισης, ίσως... (ένα παράδειγμα). Ή η θηλειά της αίσθησης ότι δε γίνονται κατανοητά τα μηνύματά σου... (άλλο παράδειγμα).

Όταν αγαπάς δεν περιμένεις να αγαπηθείς. Ούτε το κάνεις επειδή αγαπιέσαι. Το κάνεις γιατί έτσι σου βγήκε. Γιατί έτσι είσαι εσύ φτιαγμένος.

Η αγάπη ιδιοτελής δεν μπορεί να είναι. Αγαπάμε τη μητέρα μας όχι επειδή μας δίνει χαρτζιλίκι κρυφά απ' τον πατέρα, αλλά επειδή της οφείλουμε την ύπαρξή μας, επειδή με το πιο αγνό της χαμόγελο μας έμαθε πρώτη να αγαπάμε!

Προφανώς και θα χαρούμε με το χαρτζιλίκι της... Θα την ευχαριστήσουμε, θα τη φιλήσουμε... ή ό,τι άλλο.

Αλλά και τον πατέρα που δυσκολότερα θα δώσει το χαρτζιλίκι πάλι τον αγαπάμε. Δεν αγαπάμε περισσότερο τη μητέρα επειδή εξυπηρετεί την ιδιοτέλειά μας.

Το παράδειγμα με το χαρτζιλίκι ήτο τυχαίο! Άλλοι παίρνουν απ' τον πατέρα και είναι η μητέρα που σφίγγει τα λουριά.

Τέλος πάντων... η αγάπη δεν καθοδηγείται από μικρότητες.

Συνήθως, άλλωστε, αυτό που αγαπάς δεν είναι και αυτό που σε συμφέρει.

Τέλος, το να είναι κάποιος ονειροπώλος δε σημαίνει ότι δεν έχει αυξημένο το "αντανακλαστικό" της επιβίωσης.

Προσωπικά, στη ελεύθερη πτώση, να σωθώ θα κοιτάξω...

Επομένως, κρατάω απλώς ότι οι πάντα θετικές και αισιόδοξες σκέψεις θα μου χαρίσουν 10 χρόνια παραπάνω ζωής... ;-)

Αν λάβουμε υπόψη και ότι δεν καπνίζω, δεν πίνω, δε "χάνομαι" (!!)... θα γίνω υπεραιωνόβιος...!

Καλή γιορτούλα να έχεις.
Με τις πιο θερμές ευχές μου για σήμερα, για αύριο, για πάντα.

Οι ώμοι και τα αυτιά μου είναι επίσης εδώ... Για ό,τι... Για όποτε...

HaLiaS είπε...

θα μου επιτρέψετε μια μικρή ανατροπή;
Να μιλήσω ως ο εξωγήινος blogger -δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, υπάρχουμε πολλοί εκεί έξω.
Θα θελα να επισημάνω πως η αγάπη ως έννοια δεν μπορούμε να την μπερδέυουμε με τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από την Αγάπη.
ως αθεράπευτα ρομαντικός θα σας ενημέρωνα πως ίσως και να έπεφτα στον γκρεμό, αν ήξερα πως δεν είναι μπάντζι τζαμπιν.
αλλά αν ήταν μια πτώση στον απύθμενο ωκεανό της αγάπης.
έχουμε πληγωθεί από ανθρώπους που δεν ήξεραν να αγαπήσουν.
ίσως να έχουμε πληγώσει και ανθρώπους γιατί δεν ξέραμε να αγαπήσουμε.
για τα παραπάνω όμως δεν σημαίνει πως η αγάπη νοσεί.
οι άνθρωποι νοσούμε.
οι άνθρωποι γίναμε εγωιστές.
(και οι εξώγηινοι μάλλον εγωιστές γίναμε)
τόσο που αγαπάμε περισσότερο τον εαυτούλη μας.
ή ίσως μόνο αυτόν;
πολλοί θα περιμένουν στην γωνία να εκμεταλλευτούν την καλοσύνη όταν την αντικρύσουν.
δεν σημαίνει πως θα τους κάνω εγώ την χάρη να γίνω κακός.
ή ζωή μου είναι τόσο μικρή για να ζήσω στην μικρότητα που οι αδύναμοι θέλουν να επιβάλλουν.
δεν ξέρω πόσο θα αντέξω.
δεν ξέρω αν τα καταφέρω.
λάθη έχω κάνει, πολλά.
δεν θέλω να κάνω κι άλλα.
δεν με παίρνει.
αντίθετο της αγάπης είναι το μίσος.
κάπου στο ενδιάμεσο -ως επιλογή- προβάλει η αδιαφορία.
διαλέγουμε και πέρνουμε.

Καλό σας ξημέρωμα.
Καλό Όχι....

υ.γ.: ήταν η αγάπη για την πατρίδα αυτή που οδήγησε τους αγωνιστές του 40 να πέσουν στον γκρεμό της θυσίας για την ελευθερία ή κάποια συμφεροντολογική ανταλλαγή;
ας αναλογιστούμε κι ας επιλέξουμε τι θέλουμε στη ζωή μας....

συγγνώμη για τον χρόνο σας.

brainwaves είπε...

@halias

Συνοδοιπόρε, συμφωνώ, καθώς φαίνεται και στα προηγούμενα σχόλιά μου...

Φαίνεται θα ερχόμαστε από τον ίδιο μακρινό πλανήτη!!!

HaLiaS είπε...

ευτυχώς καρντασάκο γιατί νόμιζα πως μόνος απέμεινα εδώ κάτω!:)))

Καλό μας ξημέρωμα.

brainwaves είπε...

@halias

Θα σ' άφηνα μόνο σου;
Ντροπή σου που το σκέφτηκες!!!

ΧεΧεΧε

Καλημέρα!!!!