Windows Live Messenger Overnight Party
...την Τρίτη 02/09/2008 τα μεσάνυχτα...
...μέχρι την Τετάρτη 03/09/2008 ξημερώματα...
...είσοδος δωρεάν...
...για ξενύχτηδες bloggers...
...άσε τη συμμετοχή σου σε ραβασάκι με το windows live id σου...
Σημείωση: Για όποιον δυσκολεύεται να αφήσει windows live id, έχουμε αφήσει τα δικά μας. Κάν' τε μας απλώς add! Το καλό το παληκάρι...
- Βασιλιά, βασιλιά, με τα δώδεκα σπαθιά, τι ώρα είναι;
- Τρία βήματα μπροστά...
Πάμε πάλι.
- Βασιλιά, βασιλιά, με τα δώδεκα σπαθιά, τι ώρα είναι;
- Πέντε βήματα μπροστά...
Μ' αρέσει.
- Βασιλιά, βασιλιά, με τα δώδεκα σπαθιά, τι ώρα είναι;
- Δέκα βήματα μπροστά...
- Δέκα βήματα μπροστά;
- ...
- Βασιλιά, βασιλιά;
- ...
- Βασιλιά;
Κάτι δεν πάει καλά... Χάλασε;
- Βασιλιά;
Κι έτσι πήγα δέκα βήματα μπροστά. Μα κάτι δε μου αρέσει εδώ. Εκτίθεμαι. Γιατί είναι έτσι τώρα; Όχι, δεν είναι έτσι όπως φανταζόμουν. Αλλιώς το είχα σκεφτεί. Με πνίγει τώρα. Θέλω βοήθεια. Όχι. Από 'σένα τη θέλω. Να πάρεις τηλέφωνο. Τώρα. Να έρθεις. Τώρα. Δεν έφτασαν ως εκεί οι φωνές μου; Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνεις ότι σε χρειάζομαι; Τώρα. Αφού πάντα έτσι γινόταν...
Καίει το πρόσωπό μου. Και είναι υγρό το πρόσωπό μου... Μα... Κλαίω;
- Βασιλιά, βασιλιά, με τα δώδεκα σπαθιά, τι ώρα είναι;
- Πίσω βήματα διπλά.
Είναι μικρά τα πράγματα από τα οποία μπορεί κάποιος να αντλήσει συναισθήματα. Ή έστω, μπορούν να είναι και μικρά. Πολύ μικρά...
Σήμερα νιώθω γεμάτος. Όλα πήγαιναν καλά, από το πρωί. Έμοιαζε να έχω κάπου μέσα μου κρυμμένο φως και να το εκπέμπω. Ένιωθα τα πάντα γύρω μου να ρέουν με τον τρόπο ακριβώς που ήθελα να συμβεί...
Δεν έρχονται συχνά τέτοιες μέρες. Την απόλαυσα!
Μέχρι και στο κλείσιμό της, η μέρα με γέμιζε συναισθήματα...
Περνώντας από τα διόδια της Μαλεσίνας, η υπάλληλος είχε το κεφάλι στραμμένο προς την αντίθετη από εμένα κατεύθυνση. Γυρνώντας εκείνη, με βρήκε με το χέρι σε έκταση και τα χρήματα στις άκρες των δαχτύλων. Μου χαμογέλασε! Όχι, όχι με εκείνο το τυποποιημένο χαμόγελο των υπαλλήλων... Έμοιασε να την ανακούφισε που με είδε... Μου φάνηκε τόσο παράξενο... Χαμογέλασα κι εγώ!
Προφανώς δεν μπορεί να μεταφερθεί με λέξεις η εικόνα. Ούτε το συναίσθημα. Και προφανώς θα σου ακουστεί περίεργο, υπερβολικό, αν όχι ψυχικά ασταθές (!) να ομορφαίνει η διάθεση κάποιου από τον τρόπο που συναλλάχθηκε στα διόδια...
Κι όμως... Μπορούν να είναι πολύ μικρά...
Οι μουσικές σταμάτησαν.
Οι οργανοπαίχτες άφησαν τα όργανά τους κι έφυγαν.
Άλλοι από 'δω κι άλλοι από 'κει.
Χωρίς να κοιταχτούν.
Οι διασκεδάζοντες εξαφανίστηκαν σαν κυνηγημένοι.
Τα φώτα σβήσανε.
Το πανηγύρι τέλειωσε.
Κι εγώ έμεινα μέσα στο σκοτάδι.
Για να θυμάμαι τους ήχους.
Να βλέπω τις σκιές να κινούνται.
Να διαβάζω τις πολύχρωμες επιγραφές.
Και να σκέφτομαι ότι τα πάντα είναι στιγμές.
Στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν.
Παρά μόνο στη θύμηση.
Μια ζωή από στιγμές.
Κι εμείς ανάμεσά τους, σαν κόκκοι άμμου στο άπειρο.
Από τις "ποιητικές σκέψεις" της Μαργαρίτας Σ. Γριμάνη.
Όλα τα όμορφα τελειώνουν αργά ή γρήγορα... Και ξέρεις γιατί; Γιατί κι άλλα όμορφα περιμένουν στην ουρά, για να πάρουν σειρά προτεραιότητας.
Γύρισα πίσω γεμάτος με υπέροχες εικόνες και πολλά, πολλά χρώματα. Φορτωμένος με συναισθήματα. Ωραία και άσχημα. Ανακουφιστικά και δακρυπαραγωγά.
Για μισό λεπτό! Είναι αλήθεια όλα αυτά που άκουγα στα πεταχτά όσο έκανα τις διακοπές μου;
...είναι αλήθεια ότι φουσκωτοί στη Μύκονο έδειραν μέχρι θανάτου εικοσάχρονο Αυστραλό τουρίστα;
...είναι αλήθεια ότι ψυχικά ασθενής στη Σαντορίνη, που είχε διακόψει με δική του βούληση την αγωγή του, αποκεφάλισε τη γυναίκα του και το σκυλάκι της και βγήκε σε "περιοδία" και μετά σε ανθρωποκυνηγητό με την τοπική αστυνομία, με το κεφάλι της άτυχης συζύγου στο χέρι;
...είναι αλήθεια ότι στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου και κατά την ώρα της παρέλασης της ελληνικής αποστολής η κάμερα έκανε zoom στον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ και τη σύζυγό του;
Δε θα κάνω εδώ τους σχολιασμούς. Θα τους κάνουμε παρέα, με τα "ραβασάκια" σας!
Γιατί...
...είναι σίγουρα αλήθεια ότι σήμερα έχω γενέθλια! Και γίνομαι 27! Και για να είμαι ειλικρινής, μου αρέσει!
Σαν σήμερα, πριν από 27 χρόνια, γύρω στις 8 το απόγευμα, σ' ένα μαιευτήριο του Πειραιά, έσκασα μύτη μελαχροινός και στρουμπουλός... Τη συνέχεια λίγο πολύ την ξέρετε...
Άλλος για την τούρτα μας;
