Δευτέρα, Δεκεμβρίου 01, 2008

1η Δεκέμβρη: Παγκόσμια ημέρα κατά του...?

  

logo

   

Πριν από ένα μήνα ακριβώς, 1 Νοέμβρη, νόμιζα ότι εκείνη ήταν η παγκόσμια μέρα κατά του AIDS.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι ήθελα να γράψω πολλά με αφορμή την ημέρα.

Σήμερα έχουμε 1 Δεκέμβρη και είναι η σωστή μέρα! Ναι! Καλό μήνα! Όμως, όπως θα έχετε καταλάβει, τελευταία έχω επιλέξει να στραφώ κυρίως στον "έξω από εδώ" κόσμο. Δεν το έχω κάνει επίσημα, γιατί δεν είναι απλώς μια συνήθεια που ελαττώνει ή κόβει κανείς. Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τα nicknames και που μαζί έχουμε συζητήσει, διαφωνήσει, συμφωνήσει, συνδιαλλαγεί, σχολιάσει, γελάσει, δακρύσει, ταξιδέψει...

Δε θέλω να χάσω το ταξίδι μου μαζί σου. Είναι που άλλαξα τόπο, ζωή, μερικά από τα ενδιαφέροντά μου. Είναι που ανακαλύπτω ό,τι υπάρχει γύρω μου. Είναι που γνωρίζω ανθρώπους... Είναι που μου αρέσει όλο αυτό το καινούριο...

Θα πω, όμως, κάποια λίγα πραγματάκια που μου έρχονται στο μυαλό. Για την 1η Δεκέμβρη.

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι η ταμπέλα "Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS" μου ακούγεται αναχρονιστική. Παλιομοδίτικη. Γιατί; Γιατί το AIDS, ως σύνδρομο, αποτέλεσμα της βαριάς προσβολής του ανοσοποιητικού συστήματος από τον HIV, όλο και λιγότερο θα κάνει πια την εμφάνισή του.

Οι φορείς του HIV ζουν φυσιολογική ζωή, διατηρώντας το ιικό φορτίο σε επίπεδα ακόμη και μη ανιχνεύσιμα, με την κατάλληλη αγωγή. Άρα, λοιπόν, αυτό που πρέπει τώρα να πολεμήσουμε και να αφιερώσουμε ως εκ τούτου τη μέρα δεν είναι το σύνδρομο, αλλά ο ίδιος ο ιός και κάτι που έχει καλύτερα ακόμη όπλα και αντιστάσεις. Ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ο κοινωνικός αποκλεισμός που βιώνουν τα άτομα που φέρουν τον ιό.

Και το αστείο είναι ότι δε βιώνουν άμεσα την περιθωριοποίηση. Προφανώς όχι αφού κανείς δε γνωρίζει αν ο διπλανός του είναι φορέας. Αλλά έμμεσα. Καθώς κάθε στιγμή σκέφτονται το αποτέλεσμα που θα είχε αν ανοιχτά και παντού έλεγαν για την οροθετικότητά τους.

Αυτόν τον αποκλεισμό πρέπει να πολεμήσουμε. Και μια ακόμη απειλή. Την ψυχολογική σπάθη. Τη διηνεκή σκέψη του οροθετικού ότι δε θα μπορέσει να ζήσει τον αληθινό έρωτα, γιατί στο άκουσμα της είδησης η απομάκρυνση για την αυτοπροστασία είναι, με μαθηματική ακρίβεια δευτερολέπτων, βέβαιη. Πώς θα ενδυναμώσει κανείς την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση του οροθετικού;

Αυτές είναι οι αναρωτήσεις... Και ακολουθούν οι ευχές.

Ευχή να έχουμε γρήγορα, πολύ γρήγορα, μια ολοκληρωτική θεραπεία. Με τα φώτα στραμμένα στα γονίδια. Γονιδιακή θεραπεία με τη βοήθεια των γονιδίων εκείνων των ανθρώπων που πολεμούν από μόνοι τους τον ιό. Τα γονίδιά τους κρύβουν το "κλειδί" για την έκφραση μιας πρωτεΐνης που αποτελεί το φονικό του όπλο. Δεν τον αφήνουν να δεσμευτεί στα κύτταρα εκείνα του ανοσοποιητικού συστήματος στα οποία στους υπόλοιπους οργανισμούς προσκολλάται, με αποτέλεσμα να τα αδρανοποιεί.

Ελπίδες λοιπόν. Και ευχές. Κατά του HIV. Κατά του κοινωνικού αποκλεισμού. Κατά της μοναξιάς των οροθετικών. Όχι κατά του AIDS. Τουλάχιστον όχι μόνο...

Ελπίζω να ήμουν απλός στις περιγραφές μου, να μην ξέφυγα με ιατρική ορολογία.

Τα υπόλοιπα, θα τα πούμε παρέα...

Υγ.: Το λογότυπο το έχει επιμεληθεί ο Dr. Seeng.

14 σχόλια:

mahler76 είπε...

δεν ξέρω αν έχουμε όντως φτάσει να μιλάμε για τόσο "καλή" κατάσταση των οροθετικών ατόμων, όμως σίγουρα ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι κάτι το οποίο πρέπει να καταπολεμηθεί.

Παρόλα αυτά, όπως ρωτάει και ένας άλλος μπλόγκερ σήμερα στο ιστολόγιό του, "πόσοι από εμάς θα κάναμε σχέση με οροθετικό άτομο?".

Εγώ πάντως απάντησα όχι.

Καλή σου μέρα γιατρέ μου αν και εκεί πλέον δεν πρέπει να ξημερώνει αυτό τον καιρό.

b|a|s|n\i/a είπε...

τεράστια κουβέντα. ανεξάντλητη. αν και δεν ξέρω. πάντα με τα ιατρικά θέματα, έχω την εντύπωση ότι κινούνται απίστευτα οικονομικά συμφέροντα εις βάρος της θεραπείας, της αντιμετώπισης.
έχουν πολλά να γίνουν ακόμα. κυρίως στο θέμα του κοινωνικού αποκλεισμού. έχουν βελτιωθεί πολλά μα έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας. και ο hiv είναι κάτι που αφορά όλους μας. σε όλα τα επίπεδα.
καλημέρες πολλές!

oblivion είπε...

όμορφη ανάρτηση.. εύστοχη, αισιόδοξη και ψύχραιμη!
είναι μεγάλο θέμα αυτό του κοινωνικού αποκλεισμού, παρότι "υπόγειο", όπως λες σωστά.. ὀντως το θέμα βρίσκεται στην ενδυνάμωση την διάθεσης του οροθετικού, στην ύπαρξη πηγών στήριξης, αλλά και στην αλλαγή στάσης από όλους μας..
αυτά από μένα, την καλημέρα μου!

υγ όσο για το ταξίδι και τις νέες προσλαμβάνουσες, είναι πολύ ωραία αυτή η "δίψα" για το καινούριο, δεν είναι ανάγκη παράλληλα να χάσεις κανένα ταξίδι -για μένα το ζήτημα πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το τι επιλέγουμε να πάρουμε μαζί μας στο "βαλιτσάκι" μας ;) χαιρετώ..

Spy είπε...

Θα συμφωνήσω με τον basnia. Δεν είμαι συνομωσιολόγος, αλλά πιστεύω πως πίσω από κάθε μεγάλη "ανίατη" αρρώστια, επιδημία, μάστιγα, πείτε το όπως θέλετε, κρύβονται όχι μόνο τεράστια οικονομικά συμφέροντα. αλλά και πολιτικά και άλλα.

Δεν νομίζω όμως πως αυτό είναι το θέμα μας σήμερα. Το μεγάλο παιχνίδι παίζεται όντως στην αρένα του κοινωνικού αποκλεισμού. Γιατί πόσο φυσιολογική ζωή να κάνει ένας οροθετικός, ακόμα κι αν έχει περάσει από όλες τις θεραπείες του πλανήτη και ο ιός είναι μη ανιχνεύσιμος, όταν όλοι γύρω του τον δείχνουν με το δάχτυλο; Αυτός ο ιός είναι ανιχνεύσιμος και θέλει δυνατότερο κοκταίηλ φαρμάκων. Πρέπει να βρεις πρώτα τη φλέβα, για να εγχύσεις το φάρμακο μετά. Και η συγκεκριμένη κρύβεται καλά.

Ατίθασος ενήλικας είπε...

Μπράβο γιατρέ!
Περιμένω πολύ δυνατές και ακόμη
ποιο τολμηρές αναρτήσεις από εσένα
Το ταξίδι σου αρχίζει να επιδρά
Χαίρομαι.

tovenito είπε...

το είχα αφήσει σαν σχόλιο στην ανάρτηση του ομπλίβιον και θα το επαναλάβω. είχα δει πρόσφατα στη νετ μια συνέντευξη μιας οροθετικής που έλεγε ότι ο μεγαλύτερος φόβος των οροθετικών είναι ότι δεν μπορούν να αγαπηθούν.
οι περισσότεροι λόγω άγνοιας ή λόγω αυτοπροστασίας θεωρούν ότι δεν τους αφορά. κι όμως μας αφορά όλους.

να περνάς καλά και να γνωρίζεις νέα πράγματα εκεί πάνω! και βάλε και καμιά φωτογραφία!φιλιά

Ανώνυμος είπε...

το να βιώνει κάποιος αυτόν τον κοινωνικό αποκλεισμό, μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει στην ήδη κατεστραμένη ψυχολογική του διάθεση. όπως και να 'χει, ο τρόπος με τον οποίο γινόμαστε αποδεικτοί μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο έχει να κάνει με τα βιώματα, τις σκέψεις, τον ίδιο μας τον εαυτό. εάν κάποιο από αυτά δεν ακολουθεί τη νόρμα, το άτομο τίθεται στο περιθώριο και παύει να ανακαλύπτει τις μικρές καθημερινές απολαύσεις. όχι, λοιπόν, στον κοινωνικό αποκλεισμό. Καλό απόγευμα!!

Όναρ είπε...

Χωρίς να είμαι υπέρ του κοινωνικού αποκλεισμού θα έλεγα ότι αν ήμουν καλύτερα ενημερωμένη θα έκανα σχέση με οροθετικό άτομο..η έγκυρη ενημέρωση βέβαια δεν είναι πάντα στο χέρι του ενδιαφερόμενου..νομίζω ότι πολύ εύστοχα έθεσες το θέμα και αισθάνομαι ένοχη που δε θα τολμούσα να κάνω σχέση με οροθετικό..εύχομαι να καταφέρω να το αλλάξω αυτό..τουλάχιστον θα προσπαθήσω..

Όσο για την οικολογική δράση δεν ξεχνώ..απλά "κρέμομαι" από την ενημέρωση των υπευθύνων στους οποίους έχω γνωστοποιήσει (εδώ και καιρό) τις προθέσεις μας..

Σε φιλώ και εύχομαι να είσαι καλά..

Καλησπέρες θετικές..

PN είπε...

Δεν ξέρω ιατρικές λεπτομέρειες για το θέμα του HIV. Το μόνο που γνωρίζω και εγώ (το ανέφεραν και ο Basnia και ο Spy) είναι ότι παίζονται πολύ μεγάλα συμφέροντα πίσω από τις έρευνες για την θεραπεία του. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι είναι σφάλμα να δηλώνουμε ότι είναι απλά μια χρόνια ασθένεια που δεν επηρεάζει τον ασθενή. Δεν είναι και άσθμα!!!

Το θέμα της περιθωριοποίησης των οροθετικών - που θίχτηκε από πολλά Blogs σήμερα - είναι πολύ σοβαρό. Απλά εκεί δεν ξέρω τι μπορώ να προτείνω. Νιώθω αδύναμος και το λέω με πάσα ειλικρίνεια. Δεν θέλω να κοροϊδεύω κανέναν. Δεν θα σύναπτα ερωτική σχέση με οροθετικό άτομο κατά πάσα πιθανότητα.

Νομίζω ότι το θέμα της επαγρύπνησης και της πρόληψης είναι πάντα πιο εύκολο να γίνει. Νομίζω ότι εκεί είναι το κλειδί σε μια πρώτη φάση.

uberbastard είπε...

Να περνας καλα βορειο αγορι...

Antoine είπε...

Συμφωνώ (και χαίρομαι πολύ που καταλαβαίνω τα επιστημονικά χιχι!).

Ωστόσο, έχει καθιερωθεί να μιλούμε για το AIDS, οπότε αυτό καλύπτει όσα λες. Το θέμα είναι η πρόληψη! Και η θεραπεία θα έρθει...

HaLiaS είπε...

πρόληψη και ενημέρωση ενημέρωση ενημέρωση,
διαρκής, από τα μικρά παιδιά ως τα μεγάλα,
από το σχολείο ως τα καπη
γονείς
παιδιά
μαθητές
φοιτητές
παππούδες
γιαγιάδες
όλοι πρέπει να ενημερωθούμε σωστά
για το πώς, το πού, το γιατί.
έτσι απλά όπως μας τα περιγράφεις κι εσύ εδώ μέσα.

δεν είναι καθόλου εύκολο ίσως να κάνεις έρωτα με οροθετικό, μα δεν είναι καθόλου δύσκολο να προσφέρεις αγάπη, ένα χάδι, ένα φιλί, όχι οίκτο, όχι αδιαφορία, όχι φόβο.

δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις γενικά στις μέρες μας.
ας σκεφτούμε το απλό που αναφέρατε οι περισσότεροι.
"μας αφορά όλους..."

καλησπέρα στην όμορφη σουηδία,
στον παγωμένο βορρά στέλνω ζεστές σκέψεις για μια όμορφη βραδιά,
ζήσε τα νέα ταξίδια εκεί έξω,
ρούφα το μεδούλι,απόλαυσε το νέκταρ των καινούριων εμπειριών,
και εμείς θα μαστε κάπου εκεί και εδώ γύρω να περιμένουμε νέα σου, να ανταλλάσουμε εγκεφαλοκύματα και να ταξιδεύουμε βόρεια...νότια...πάνω...κάτω

Mara Lisha είπε...

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Με συγκινείς κάθε φορά που σ’ επισκέπτομαι. Δυστυχώς θα συμφωνήσω με αρκετούς σχολιαστές πριν από μένα. Τα οικονομικά κίνητρα είναι αυτά που ξεκαθαρίζουν την τύχη πολλών νέων. :(

aKanonisti είπε...

Γύρισες μικρούλι????
(πολύ ωραία το έθεσες το θέμα... πως φαίνεται άμα έχεις διαβάσει!!!)

Φιλιάααααααα