- Συμβαίνουν συχνά στη χώρα σας διαδηλώσεις;
- ...
- Συμβαίνει συχνά αστυνομικοί να σκοτώνουν μικρά παιδάκια;
- ...
Η αντίδραση του κόσμου, το πάθος, η οργή, η καρδιά... με συγκινούν.
Είμαι ντροπιασμένος.
Και περήφανος. Ταυτόχρονα.
Θά 'θελα νά 'μαι μαζί σας. Στο μαύρο.
Αντίο Αλέξη.
Χωρίς να το ξέρεις, χωρίς να το μάθεις ποτέ, ξύπνησες αυτόν τον τόπο...
Διψούσε να ξυπνήσει... Καιρό το έπνιγε...
Νά 'σαι περήφανος. Αντίο...
Πριν από ένα μήνα ακριβώς, 1 Νοέμβρη, νόμιζα ότι εκείνη ήταν η παγκόσμια μέρα κατά του AIDS.
Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι ήθελα να γράψω πολλά με αφορμή την ημέρα.
Σήμερα έχουμε 1 Δεκέμβρη και είναι η σωστή μέρα! Ναι! Καλό μήνα! Όμως, όπως θα έχετε καταλάβει, τελευταία έχω επιλέξει να στραφώ κυρίως στον "έξω από εδώ" κόσμο. Δεν το έχω κάνει επίσημα, γιατί δεν είναι απλώς μια συνήθεια που ελαττώνει ή κόβει κανείς. Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τα nicknames και που μαζί έχουμε συζητήσει, διαφωνήσει, συμφωνήσει, συνδιαλλαγεί, σχολιάσει, γελάσει, δακρύσει, ταξιδέψει...
Δε θέλω να χάσω το ταξίδι μου μαζί σου. Είναι που άλλαξα τόπο, ζωή, μερικά από τα ενδιαφέροντά μου. Είναι που ανακαλύπτω ό,τι υπάρχει γύρω μου. Είναι που γνωρίζω ανθρώπους... Είναι που μου αρέσει όλο αυτό το καινούριο...
Θα πω, όμως, κάποια λίγα πραγματάκια που μου έρχονται στο μυαλό. Για την 1η Δεκέμβρη.
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι η ταμπέλα "Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS" μου ακούγεται αναχρονιστική. Παλιομοδίτικη. Γιατί; Γιατί το AIDS, ως σύνδρομο, αποτέλεσμα της βαριάς προσβολής του ανοσοποιητικού συστήματος από τον HIV, όλο και λιγότερο θα κάνει πια την εμφάνισή του.
Οι φορείς του HIV ζουν φυσιολογική ζωή, διατηρώντας το ιικό φορτίο σε επίπεδα ακόμη και μη ανιχνεύσιμα, με την κατάλληλη αγωγή. Άρα, λοιπόν, αυτό που πρέπει τώρα να πολεμήσουμε και να αφιερώσουμε ως εκ τούτου τη μέρα δεν είναι το σύνδρομο, αλλά ο ίδιος ο ιός και κάτι που έχει καλύτερα ακόμη όπλα και αντιστάσεις. Ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ο κοινωνικός αποκλεισμός που βιώνουν τα άτομα που φέρουν τον ιό.
Και το αστείο είναι ότι δε βιώνουν άμεσα την περιθωριοποίηση. Προφανώς όχι αφού κανείς δε γνωρίζει αν ο διπλανός του είναι φορέας. Αλλά έμμεσα. Καθώς κάθε στιγμή σκέφτονται το αποτέλεσμα που θα είχε αν ανοιχτά και παντού έλεγαν για την οροθετικότητά τους.
Αυτόν τον αποκλεισμό πρέπει να πολεμήσουμε. Και μια ακόμη απειλή. Την ψυχολογική σπάθη. Τη διηνεκή σκέψη του οροθετικού ότι δε θα μπορέσει να ζήσει τον αληθινό έρωτα, γιατί στο άκουσμα της είδησης η απομάκρυνση για την αυτοπροστασία είναι, με μαθηματική ακρίβεια δευτερολέπτων, βέβαιη. Πώς θα ενδυναμώσει κανείς την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση του οροθετικού;
Αυτές είναι οι αναρωτήσεις... Και ακολουθούν οι ευχές.
Ευχή να έχουμε γρήγορα, πολύ γρήγορα, μια ολοκληρωτική θεραπεία. Με τα φώτα στραμμένα στα γονίδια. Γονιδιακή θεραπεία με τη βοήθεια των γονιδίων εκείνων των ανθρώπων που πολεμούν από μόνοι τους τον ιό. Τα γονίδιά τους κρύβουν το "κλειδί" για την έκφραση μιας πρωτεΐνης που αποτελεί το φονικό του όπλο. Δεν τον αφήνουν να δεσμευτεί στα κύτταρα εκείνα του ανοσοποιητικού συστήματος στα οποία στους υπόλοιπους οργανισμούς προσκολλάται, με αποτέλεσμα να τα αδρανοποιεί.
Ελπίδες λοιπόν. Και ευχές. Κατά του HIV. Κατά του κοινωνικού αποκλεισμού. Κατά της μοναξιάς των οροθετικών. Όχι κατά του AIDS. Τουλάχιστον όχι μόνο...
Ελπίζω να ήμουν απλός στις περιγραφές μου, να μην ξέφυγα με ιατρική ορολογία.
Τα υπόλοιπα, θα τα πούμε παρέα...
Υγ.: Το λογότυπο το έχει επιμεληθεί ο Dr. Seeng.
Η φύση θα πάρει την εκδίκησή της. Και θα είναι ματωμένη.
Μας έδωσε ζωή... Τώρα, θα την πάρει πίσω...
Εκείνη τη μέρα υπήρχε μια περίεργη αίσθηση στον αέρα…
Η Έλενα καθόταν στην αυλή του νέου σπιτιού της… Είχαν μόλις μετακομίσει με το σύζυγο της και αυτό που της άρεσε πιο πολύ ήταν ο κήπος… Πάντα ήθελε ένα σπίτι με κήπο… Καθόταν κάθε απόγευμα στον κήπο για να πιει τον καφέ της, ενώ την ίδια στιγμή ο μικρός, μόλις τριών χρονών γιος της, έπαιζε στο γρασίδι… Ο κήπος ήταν γεμάτος τριανταφυλλιές και στη μία γωνία του υπήρχε μία Λεύκα…
Εκείνο το απόγευμα, ακόμα μια φορά έπινε τον καφέ της στον κήπο ενώ ο τρίχρονος γιος της έπαιζε στη σκιά της Λεύκας… Κάποια στιγμή η Έλενα μπήκε για ένα λεπτό μέσα στο σπίτι προκειμένου να βάλει ένα ποτήρι νερό…
Οι ρίζες της Λεύκας τότε βγήκαν από το χώμα και άρχισαν να απλώνονται γύρω από τον μπέμπη… Ο μπέμπης έκανε να τις αγγίξει… Και οι ρίζες διαπέρασαν το σώμα του και το τρύπησαν… Mπήκαν στο στόμα του… Aίμα πετάχτηκε τριγύρω… Σιγά σιγά οι ρίζες απορρόφησαν κάθε ίχνος αίματος από τον μπέμπη, τον στράγγιξαν και τράβηξαν ότι είχε μείνει από το σωματάκι του στο χώμα…
Όταν η Έλενα βγήκε στην αυλή άρχισε να ψάχνει τον μπέμπη… Πουθενά… Έβαλε τις κραυγές… Άρχισε να ψάχνει πανικόβλητη… Πλησίασε τη Λεύκα… Τότε μια ρίζα βγήκε από το χώμα και τύλιξε το πόδι της… Βγήκαν και άλλες… και την τύλιξαν μέχρι που την έσκισαν σε κομμάτια… και την τράβηξαν στο χώμα…
Την ίδια στιγμή…
Οι επιστήμονες μελετούσαν την εξαφάνιση μέσα σε λίγες ώρες των κατοίκων ενός ολόκληρου χωριού… Το Main ήταν ένα μικρό χωριό με μόλις χίλιους κατοίκους αλλά η εξαφάνιση τους ήταν αδιανόητη… Το μόνο που διαπίστωσαν αρχικά ήταν η έντονη παρουσία δέντρων και βλάστησης…
Ο Paul May, γνωστός βιολόγος είχε κληθεί μαζί με άλλους ειδικούς για να μελετήσει το περιστατικό… παρατηρούσε την ώρα εκείνη μια πορτοκαλιά… Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν οι ρίζες της… Πέρα από το μέγεθος και την έκτασή τους, οι ρίζες είχαν βγει και απλωθεί πάνω από την επιφάνεια της γης… Ξαφνικά είδε κάτι… Αν έβλεπε καλά πάνω στις ρίζες, σε κάποιο σημείο υπήρχε αίμα…
Φώναξε τους υπόλοιπους της ομάδας του και ζήτησε να σκάψουν στο σημείο εκείνο…
Αυτό που αντίκρισαν ήταν πέρα από κάθε φαντασία…
Οστά… ανθρώπινα οστά και διαμελισμένα σώματα σε προχωρημένη αποσύνθεση…όλα τυλιγμένα μέσα στις ρίζες του δέντρου…
«Θεέ μου είπε… Τους σκότωσαν τα δέντρα…»
Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του όλη η ομάδα που εργαζόταν εκεί βρέθηκε τυλιγμένη από ρίζες… που εισχωρούσαν στο σώμα τους… Ο ίδιος κατάφερε να οπισθοχωρήσει πριν τον αρπάξουν…
«Τρέφονται με το αίμα μας… Τρέφονται με μας…»
Άρχισε να τρέχει… έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο από την τσέπη… Τηλεφώνησε στη γυναίκα του… δεν απαντούσε κανείς… και ούτε θα απαντούσε… Η γυναίκα του ήταν νεκρή όπως και τα δύο παιδιά του …
Τότε κάτι τον άρπαξε από το χέρι… ήταν μια ρίζα ενός δέντρου… Και η ρίζα τράβηξε το χέρι με τόση δύναμη που το ξερίζωσε… Ο Paul έπεσε κάτω… Σε λίγο είδε ρίζες να απλώνονται σε ολόκληρο το σώμα του… Διαπέρασαν τα μάτια του και άρχισαν να τρυπούν το δέρμα του… Σε λίγο θα ήταν και αυτός νεκρός…
Σε ολόκληρο τον πλανήτη…
Ρίζες άρχισαν να καλύπτουν δρόμους, πολυκατοικίες και κτίρια… Τα δελτία ειδήσεων έκαναν λόγο για την οργή και την εκδίκηση της φύσης…
Οι ρίζες κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους…
Τα σπουδαιότερα μνημεία, δείγματα του ανθρώπινου πολιτισμού γκρεμίστηκαν ή καλύφθηκαν από αυτές…
Ρίζες που έσπαγαν τζάμια και παγίδευαν ολόκληρες οικογένειες μέχρι να τραφούν από αυτές…
Από παντού ακούγονταν ουρλιαχτά…
Σε μικρό χρονικό διάστημα οι τοίχοι των κτιρίων μετατράπηκαν σε μωσαϊκά με ρίζες, ανθρώπινα οστά, και διαμελισμένα σώματα, ενώ το αίμα έβαφε τους τοίχους κόκκινους… Όλοι προσπαθούσαν να βρεθούν μακριά από δέντρα και κάθε ίχνος βλάστησης…
Τα μόνα που δεν έπεφταν θύματα της οργής της φύσης ήταν τα ζώα…
Λίγες μέρες μετά…
Το φαινόμενο σταμάτησε… Σε ολόκληρο τον πλανήτη υπήρχαν εκατόμβες νεκρών… Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει από τους επιζήσαντες γιατί και πώς συνέβη αυτό… Πώς άρχισε και σταμάτησε έτσι ξαφνικά… Οι εναπομείναντες άνθρωποι θα άρχιζαν ξανά από την αρχή… ή έτσι τουλάχιστον νόμιζαν…
Τα ζώα που είχαν κατακλύσει πλέον τις πόλεις ελεύθερα από κλουβιά και ζωολογικούς κήπους άρχισαν να επιτίθενται σε όσους είχαν επιβιώσει… Άρχισαν να τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα… Το ανθρώπινο είδος έπρεπε να εξαφανιστεί και η στιγμή είχε φτάσει…
Τέλος
Α Toymaker's story hosted by Brainwaves.
Στα πλαίσια του Project: "Save the Earth".
O Toymaker έρχεται με καινούρια ιστορία, στηρίζοντας την εκστρατεία "Save the Earth" με το δικό του τρόπο... που έχουμε φοβηθεί και αγαπήσει!
Η φύση θα πάρει την εκδίκησή της. Θα προλάβει;
Έλα
Ελεονώρα Ζουγανέλη
Φεύγω
Stereo Mike feat. Χάρις Αλεξίου
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα όμορφο ξανθό αγόρι. Κι ήταν κι ο ήλιος και τα δέντρα και η θάλασσα. Κι ένα μικρό χαριτωμένο σπιτάκι κοντά στο νερό.
Το όμορφο ξανθό αγόρι, ο Πέπε, περνούσε ευχάριστες στιγμές μεγαλώνοντας. Παιχνιδίσματα με τη θάλασσα, δεξιότητες στην άμμο, ερωτοτροπίες με τον ήλιο...
Ζούσε στο μικρό σπιτάκι με τους γονείς του. Δεν είχε αδέλφια. Είχε όμως φίλους. Όλα τα παιδάκια από τα διπλανά χαριτωμένα σπιτάκια.
Οι φίλοι έτρεχαν ανάμεσα στα δέντρα, χάνονταν στην ξεγνοιασιά του παιχνιδιού. Κρυφτό, κυνηγητό, τα μέντα - μέντα, αμπάριζα, τα μήλα, κουτσό... Ατέλειωτη η ποικιλία για να μη βαριούνται ποτέ...
Οι μικροί μας ήρωες πήγαιναν και στο μεγάλο σχολείο κάθε πρωί. Εκεί, τους περίμενε πάντα χαμογελαστή η καλή τους δασκάλα. Η δασκάλα δεν έχανε το χαμόγελό της ακόμη κι όταν οι μπόμπιρες σκαρφίζονταν διάφορες σκανταλιές για να την πειράξουν.
Ο Πέπε θυμάται μια φορά που είχε κρυφτεί κάτω από την έδρα και όταν μπήκε η δασκάλα, η κυρία Αιμιλία, και έκατσε στην έδρα, της ζούληξε τη γάμπα. Εκείνη τρόμαξε, ξαφνιάστηκε. Όμως δεν τον μάλωσε. Του χάρισε μια διδακτική αυστηρή ματιά για να καταλάβει ότι δεν ήταν ευχαριστημένη από την επιχείρηση κι έπειτα, το χαμόγελο της συγχώρεσης...
Κι έτσι κυλούσαν οι μέρες. Και τα χρόνια. Κι ο Πέπε μεγάλωνε. Κι έκανε τους γονείς του περήφανους. Γιατί ήταν καλός. Σε όλα αυτά που κάθε γονείς θα ήθελαν. Βαθμοί στο σχολείο, καλοί τρόποι απέναντι στους συγγενείς και στους οικογενειακούς φίλους. Κι όλα προχωρούσαν ήρεμα και χωρίς πολλές σκέψεις.
Ο Πέπε είχε μάθει να είναι ελεύθερος. Ήταν υπεύθυνο παιδί από μικρός και οι γονείς του του το ανταπέδιδαν με την εμπιστοσύνη τους. Δεν έλεγε ψέματα, δεν έκρυβε λόγια. Μα ήξερε και από διακριτικότητα. Ήξερε ότι δε χρειάζεται όλοι να τα ξέρουν όλα για όλους. Κάποια πράγματα που μας λένε πρέπει να μπορούμε να τα κρατάμε για μας. Μέσα μας μόνο. Κι αυτό άρεσε στους περήφανους γονείς.
Μεγάλωνε ο Πέπε, μεγάλωνε... και ερωτεύτηκε. Κι έκανε τις πρώτες του κοπάνες. Και τα πρώτα του ξενύχτια. Καθόλου δεν ενοχλούσαν αυτά τους γονείς του. Χαίρονταν. Τον εμπιστεύονταν...
Ώσπου μεγάλωσε κι άλλο. Τώρα πια είχε νόημα να κρύβει λόγια. Οι γονείς έπαψαν να είναι φίλοι του. Δεν ήθελε πλέον να έχουν αυτήν την ιδιότητα. Δεν τους ενοχλούσε αυτό τους γονείς του Πέπε. Ήταν πάντα περήφανοι και ευτυχισμένοι.
Μα ο Πέπε μπορεί να είχε μάθει να είναι διακριτικός, δεν έχουν μεγαλώσει όμως όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν έχουν αποκτήσει τις ίδιες αξίες, αρχές. Κι έτσι, τα λόγια που έκρυβε ο Πέπε κάποιες φορές έφταναν στους γονείς. Άλλες φορές τους έκαναν χαρούμενους, άλλες τους προβλημάτιζαν. Όταν τα λόγια κάνουν μεγάλους κύκλους δε φτάνουν ποτέ ακέραια, όπως είχαν ξεκινήσει. Γι' αυτό να ρωτάς αυτόν που θέλεις να σου πει κι αν θέλει θα στο πει... μην ακούς από 'δω κι από 'κει... έτσι έμαθε ο Πέπε.
Μια μέρα βρήκε τη μητέρα του να κλαίει. Είχε μάθει άσχημα λόγια για το γιο της. Της χάρισε ένα χάδι κι ένα φιλί και το χαμόγελο ήρθε πάλι στα όμορφα χείλη της μαμάς.
Κι έμαθε κι άλλα κι άλλα... Κι αυτός ο κύκλος της πλάγιας πληροφόρησης ήταν μάλλον εθιστικός. Δεν της άρεσε ξαφνικά που ο Πέπε είχε γίνει άντρας και εκείνη ήταν μακριά από αυτό. Για εκείνη παρέμενε ο μικρός της Πέπε. Και έγιναν ερωτήσεις και έγινε έλεγχος και έγινε παρέμβαση. Και η εμπιστοσύνη χάθηκε. Μα η ελευθερία δεν μπορούσε πια να χαθεί. Ήταν πια απόκτημα.
Και τόσο ενοχλούσε αυτό τη μαμά του όμορφου Πέπε. Αφού του τη χάρισε, σκεφτόταν, θα μπορούσε να του την πάρει και πίσω...
Και μεγάλωνε... και αυτονομούταν. Και άνοιγε φτερά. Μικρά φτερά, μεγάλα φτερά. Δοκίμαζε, έτρεχε, έπεφτε, χτύπαγε, μάθαινε, ξανάτρεχε, ξανάπεφτε, ξαναχτύπαγε... Ποτέ δε στενοχωρήθηκε για τους κύκλους του. Δε μετάνιωσε τίποτα... Έμαθε. Μαθαίνει.
Και η μητέρα... κι ο πατέρας... κλαίνε... Μικραίνουν στα μάτια του Πέπε κι ο Πέπε μεγαλώνει στα δικά τους. Κι αυτό, αρχίζει πάλι να γίνεται όμορφο... Γιατί τώρα ο Πέπε ετοιμάζεται να πετάξει πολύ μακριά. Με φτερά τελείως δικά του. Και οι γονείς είναι πάλι περήφανοι. Αλλά τώρα, αυτήν την περηφάνια την πνίγουν τα δάκρυά τους. Ενώ τοτε, χανόταν στα πλατιά χαμόγελα.
Ποιος Πέπε δεν έχει στενοχωρήσει τους γονείς του; Ποιοι γονείς δεν έχουν γελάσει και κλάψει για τον Πέπε τους;
Και μένει ένα, για το οποίο όλοι είναι σίγουροι. Αυτό, το λένε αγάπη.
Υγ.: Η εκστρατεία "Save the Earth" συνεχίζεται... Μέχρι να μεγαλώσει όσο γίνεται περισσότερο η "ομπρέλα" μας.
Michael Jackson
Earth Song
History Album: 1995
What about sunrise?
What about rain?
What about all the things
that you said we were to gain?
What about killing fields?
Is there a time?
What about all the things
that you said were yours and mine?
Did you ever stop to notice
all the blood we've shed before?
Did you ever stop to notice
this crying Earth, these weeping shores?
What have we done to the world?
Look what we've done.
What about all the peace
that you pledge your only son?
What about flowering fields?
Is there a time?
What about all the dreams
that you said were yours and mine?
Did you ever stop to notice
all the children dead from war?
Did you ever stop to notice
this crying Earth, these weeping shores?
I used to dream.
I used to glance beyond the stars.
Now I don't know where we are.
Although I know we've drifted far.
What about yesterday?
What about the seas?
The heavens are falling down.
I can't even breathe.
What about apathy?
I can feel its wounds.
What about nature's worth?
It's our planet's womb.
What about animals?
We've turned kingdoms to dust.
What about elephants?
Have we lost their trust?
What about crying whales?
We're ravaging the seas.
What about forest trails?
Burnt despite our pleas.
What about the holy land?
Torn apart by creed.
What about the common man?
Can't we set him free?
What about children dying?
Can't you hear them cry?
Where did we go wrong?
Someone tell me why.
What about baby boy?
What about the days?
What about all their joy?
What about the man?
What about the crying man?
What about Abraham?
What about death again?
Do we give a damn?
Madonna feat. Gogol Bordello
La Isla Bonita - Lela Pala Tute
Live Earth 2007
07.07.07
THE CONCERTS FOR A CLIMATE IN CRISIS
Ο πλανήτης είναι πληγωμένος. Ο πλανήτης ζητά τη βοήθειά μας. Ζητά να ενώσουμε τις φωνές μας για έναν κοινό σκοπό. Τη διάσωσή του.
Η αρχική σκέψη ήταν μια ανάρτηση με θέμα την κλιματολογική κρίση. Έπειτα σκέφτηκα ότι αυτό μόνο του θα ήταν λίγο. Έτσι, αποφάσισα να κάνω την αρχή μιας προσπάθειας να ενώσουμε όσοι γίνεται περισσότεροι τους ψιθύρους μας και να φτιάξουμε μια δυνατή φωνή.
Save the Earth
Το σχέδιο είναι απλό και βασίζεται στην εξάπλωση. Καλώ όλους τους φίλους συνιστολόγους να κάνουν ένα post με θέμα την περιβαλλοντική κρίση στον πλανήτη.
Ο τίτλος θα είναι δικής σου έμπνευσης. Και στο τέλος, η υπογραφή:
Με αφορμή το ιστολόγιο του brainwaves και την εκστρατεία "Save the Earth".
http://letusbrainstorm.blogspot.com/
Όσοι φίλοι επιθυμούν, στηρίζουν την εκστρατεία και με σύνδεσμο στο ιστολόγιό τους.
Φίλε συνιστολόγε, μπορείς ελεύθερα να χρησιμοποιήσεις τα λογότυπα του project "Save the Earth", αρκεί να αναφέρεις την πηγή και το σκοπό τους.
Ενημέρωσέ με για την ανάρτησή σου, προκειμένου να προσθέσω σύνδεσμο στο δικό μου ιστολόγιο, καθώς και τη φωνή σου κάτω από την κοινή μας "ομπρέλα".
Γράψε μου το link της ανάρτησης σε ραβασάκι (σχόλιο) ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση: brainwaves-blog@hotmail.com.
Ο πλανήτης σε ευχαριστεί για τη στήριξή σου στον αγώνα του...
Αγάπη...
...τι όμορφη λέξη και πόσο απλή.
Η πρώτη φορά που χαρίζουμε απλόχερα την αγάπη μας είναι η στιγμή που γεννιόμαστε... στη μητέρα μας.
Κι εκείνη... υποχρεώνεται τόσο που μας χαρίζει τη δική της κάθε στιγμή για το υπόλοιπο της ζωής της.
Ίσως όχι πάντα με τον τρόπο που εμείς θέλουμε να τη λαμβάνουμε... αλλά σίγουρα με όλη τη δύναμη της ψυχής της.
Τόσο απλή λέξη η αγάπη. Κι όμως... νιώθω τόσο δέος στα πόδια της. Ήθελα μέρες να κάνω αυτή την ανάρτηση, όμως δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω... τι να γράψω.
Αμήχανα γράφω...
Κάπου εκεί, λίγο πριν, λίγο μετά την εφηβεία, έρχεται "η πρώτη αγάπη". Η πρώτη αγάπη που δε θα ξεχάσουμε ποτέ...
Έτσι ξαφνικά χωρίσαμε.
Τι απέμεινε;
Χάθηκαν τα πάντα απ' όσα ζήσαμε.
Πώς έγινε; Πώς έγινε; Τι έγινε;
Μόνος μου διαβάζω γράμματα
που έγραφες.
Έχω ακόμη τα δικά σου πράγματα
που ξέχασες. Τα ξέχασες. Με ξέχασες...
Δε σε ξέχασα ποτέ.
Δε σε μίσησα ποτέ.
Όσα χρόνια κι αν περάσανε... δε σε ξέχασα ποτέ. Ποτέ.
Γιατί ήσουν αγάπη μου η πρώτη μου αγάπη
κι η πρώτη αγάπη ποτέ δεν τελειώνει.
Τα χείλη σου μού 'καναν το πρώτο σημάδι.
Το πρώτο σημάδι ποτέ δεν παλιώνει.
Πάνω απ' τη φωτογραφία σου
έκλαψα.
Και σιγοτραγούδησα τους στίχους που
για σένα και για όσα ζήσαμε έγραψα.
Brainwaves
Για την πρώτη αγάπη. Απόσπασμα.
Αφιερωμένο στην Αντωνία. Γραμμένο για την Αντωνία. Που δεν ξεχνώ, ποτέ.
Μετά θα έρθουν άλλες αγάπες. Λίγες, πολλές, μία... Εξαρτάται. Και κάποια στιγμή ίσως έρθει "η αγάπη για πάντα".
Σε όλη μας τη διαδρομή, πολλές παράλληλες αγάπες μας συντροφεύουν. Φίλοι, συγγενείς, δάσκαλοι, ερεθίσματα...
Ένα γραμμόφωνο και πάνω του πλέει κάποιος δίσκος.
Γλυκές μελωδίες, νοσταλγικές, γεμίζουν το δωμάτιο.
Δυο ίσκιοι χορεύουν, σφιχτά αγκαλιασμένοι.
Κι έξω, η βροχή πέφτει απαλά,
συμπληρώνοντας τις νότες του τραγουδιού.
Μαργαρίτα Σ. Γριμάνη
Στιγμές αγάπης.
Το οξύμωρο με την αγάπη είναι ότι δεν κοστίζει κι όμως είναι πολύτιμη.
Και το παράδοξο είναι ότι, ενώ δεν κοστίζει, είναι σπάνια...
Η ιστορία δείχνει ότι πολλές φορές τιμωρείται η αγάπη... Ο Χριστός τιμωρήθηκε με την έσχατη των ποινών επειδή δίδαξε το αυτονόητο... το πιο αυθόρμητο ένστικτο της ανθρώπινης φύσης. Το ένστικτο που συχνά καταπιέζουμε γιατί δεν είναι πάντα της μόδας.
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.
και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία.
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται.
είτε γλώσσαι παύσονται.
είτε γνώσις καταργηθήσεται.
εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν.
όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.
ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην.
ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.
βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον.
άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.
νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα.
μείζων δε τούτων η αγάπη.
Απόστολος Παύλος.
Προς Κορινθίους Επιστολή Α'. 13ο κεφάλαιο.
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε παρέα...
Περί αγάπης έχουν γίνει ενδιαφέρουσες συζητήσεις από τους φίλους halias, φύρδην-μίγδην, mara lisha.
Η ανάρτηση γίνεται με αφορμή το Χαμομηλάκι και τη Συλλογή "Άξιον Αγάπης".
