Madonna. Ο απόηχος...

Ήμουν ένας από τους 75.000 τυχερούς.

Θα μπορούσα να πω πολλά για την εμπειρία. Ωστόσο, θα πω μόνο το συμπέρασμα.

  

...τίποτα δεν είναι τυχαίο...

  

Αφιερωμένο. Ξέρεις εσύ...

  

Νατάσσα Μποφίλιου - Εν λευκώ

  

Μουσική: Θέμης Καραμουτίδης

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

  

 

  

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;

Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου

και το μετά απ' το μετά γνωρίζω.

  

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα

τώρα δε θά 'χα τη φωτιά στο αίμα.

Αν είχε χρώμα θά 'ταν άσπρη η τρέλα.

Αν είχε σώμα θά 'ταν πάλι ψέμα.

  

Κοίτα τα χέρια πώς γυρνούν στον τοίχο

σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου.

Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο

που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου.

  

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη

και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει.

Νά 'χει το μέλλον μου να επιλέξει

ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει.

  

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα εν λευκώ.

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα εν λευκώ.

  

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου

καλά τα λένε οι έγχρωμοί μου φίλοι.

Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου

κι ότι αργεί απάντηση να στείλει.

  

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος

τώρα δε θά 'τανε φωτιά στο αίμα.

Αν είχε χρώμα θά 'ταν άσπρο ο φόβος.

Αν είχε σώμα θά 'ταν σαν κι εμένα.

  

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε.

Κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις.

Κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε

πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

  

Και σε λυπούνται που δεν τό 'χεις νιώσει.

Κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος.

Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση

πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

  

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα.

Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο.

Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα

εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω.

  

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω

μ' αυτόν τον τόνο του λευκού στο βλέμμα

του λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω

με μια ελπίδα νά 'ναι σαν κι εμένα.

  

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα εν λευκώ.

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα εν λευκώ.

  

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα εν λευκώ.

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα εν λευκώ.

  

  

Δε ζω εν λευκώ στην παρούσα φάση της ζωής μου.

Μα έχω ζήσει πολλές φορές έτσι και θα έρθουν κι άλλες...

  

Η ανάρτηση είναι έπειτα από προτροπή. Εκεί και αφιερώνεται...

  

Το τραγούδι είναι γεμάτο εικόνες και νοήματα...

Κάνοντας την αρχή, θα σταθώ στο δίστιχο:

"Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε

Κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις."

  

Τόσο σημαντικά είναι και τα δύο. Να μάθεις να λες το συναίσθημά σου. Να μάθεις να "κλέβεις" το συναίσθημά της/του. Να το διαβάζεις... Να ερμηνεύεις... Να αρκείσαι...

 

και στο στίχο:

 

"Κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος."

 

Η σιωπή μας είναι πολύτιμη αρετή. Μερικές φορές. Για μερικά πράγματα. Δε θα γίνουμε καλύτεροι αν με αλαζονεία προτάξουμε τους θησαυρούς που κρύβουμε μέσα μας.

 

Τα υπόλοιπα θα τα πούμε παρέα... Με ραβασάκια...

Η πρώτη βροχή...

  

Νάμα - Μια Κυριακή

  

  

  

 

...όλα γίνονται...

...το ποτάμι κυλάει κι η ζωή μια σταγόνα...

...μες στο κύμα παφλάζει, παίζει, γελάει...

...κι ονειρεύεται ακόμα...

  

...χθες ήσουν εκεί που είμαι τώρα εγώ...

...μια στάλα βροχής σε γκρίζο καιρό...

  

...όλα γίνονται...

...κάποιος στα σκοτεινά σε κρατάει απ' το χέρι...